Η πιο γενναία ερώτηση είναι αυτή που αφήνει χώρο να ακουστεί μια δύσκολη αλήθεια

Υπάρχουν ερωτήσεις που δεν λέγονται ποτέ φωναχτά. Όχι επειδή δεν έχουν διαμορφωθεί μέσα μας, αλλά επειδή φοβόμαστε την απάντηση. Είναι αυτές οι ερωτήσεις που στέκονται στο κατώφλι των πιο σημαντικών σχέσεων της ζωής μας.

• «Μ’ αγαπάς ακόμα;»

• «Γιατί έφυγες τότε χωρίς να πεις τίποτα;»

• «Αν αποτύχω, θα μείνεις δίπλα μου;»

• «Σε τι απέτυχα ως γονιός;»

• «Με αγαπάς ή σε αγαπά αυτό που σου προσφέρω;»

Αυτές οι ερωτήσεις ζουν στις σιωπές, στα μισόλογα, στα βλέμματα που χαμηλώνουν για να μη συναντήσουν μια οδυνηρή αλήθεια. Κι όμως, δεν είναι καταστροφικές — είναι θεμέλια. Είναι ερωτήσεις που, αν ειπωθούν, μπορούν να οδηγήσουν σε πραγματική σύνδεση.

Γιατί αποφεύγουμε τις πιο ανθρώπινες ερωτήσεις;

Ο φόβος δεν είναι μόνο για την απάντηση. Είναι και για το τι αποκαλύπτουμε με την ερώτηση. Όταν ρωτάς, ξεγυμνώνεσαι. Όταν δεν ρωτάς, προστατεύεσαι.

Από μικροί μαθαίνουμε να μην ταράζουμε τα νερά. Να μη ρωτάμε για τα «λεπτά» θέματα, ακόμα κι αν μας καίνε μέσα. Το τίμημα; Μένουμε μόνοι μέσα στις ίδιες μας τις σχέσεις.

Η ερώτηση ως πράξη εμπιστοσύνης

Το να ρωτήσεις δεν είναι επίθεση — είναι μια πράξη αγάπης και ταπεινότητας. Λες:

«Δεν ξέρω, και θέλω να μάθω από σένα».

Η ερώτηση:

• αφήνει χώρο στον άλλον να φανερωθεί,

• εμπεριέχει ρίσκο (ίσως πονέσεις),

• δείχνει ότι δεν θες να ελέγχεις, αλλά να συνδεθείς.

Ο αληθινός διάλογος ξεκινά όταν παραιτείσαι από την ανάγκη για βεβαιότητα και ζητάς κάτι που μπορεί να αλλάξει τα πάντα.

Ο τρόπος που ρωτάς δείχνει ποιος είσαι

Το είδος των ερωτήσεων που κάνουμε — ή που αποφεύγουμε — λέει πολλά για εμάς:

• Θέλουμε στ’ αλήθεια να ακούσουμε τον άλλον ή απλώς περιμένουμε τη σειρά μας να μιλήσουμε;

• Αντέχουμε τη συναισθηματική πολυπλοκότητα ή χρειαζόμαστε απλές, «ασφαλείς» απαντήσεις;

• Είμαστε πρόθυμοι να γνωρίσουμε τον άλλον ή θέλουμε να τον φέρουμε στα δικά μας μέτρα;

Η γενναία ερώτηση δεν γίνεται για να πάρεις έλεγχο. Γίνεται για να ανοίξεις χώρο.

Οι ερωτήσεις που ελπίζουμε να μας κάνουν

Υπάρχουν ερωτήσεις που λαχταράμε να μας κάνουν. Όχι για να απαντήσουμε, αλλά για να νιώσουμε ότι κάποιος νοιάζεται να μάθει:

• «Πώς ήταν η παιδική σου ηλικία;»

• «Σε τι νιώθεις ευάλωτος;»

• «Ποιες σκέψεις κρατάς για τον εαυτό σου και δεν τις μοιράζεσαι;»

Δεν ψάχνουμε την απάντηση. Ψάχνουμε την πρόθεση πίσω από την ερώτηση. Το ενδιαφέρον που φανερώνει ότι δεν είμαστε μόνοι.

Πώς να κάνουμε χώρο για τις δύσκολες ερωτήσεις

Ξεκίνα με δική σου αλήθεια:
Αν θέλεις ειλικρινή διάλογο, δείξε πρώτος το δρόμο. Μοιράσου κάτι δικό σου, ώστε ο άλλος να νιώσει ασφαλής.

Χρησιμοποίησε γλώσσα-γέφυρα:
«Δεν ξέρω αν είναι η κατάλληλη στιγμή, αλλά ήθελα πάντα να σε ρωτήσω…»

Σεβάσου τη σιωπή:
Μια δύσκολη ερώτηση δεν απαιτεί άμεση απάντηση. Είναι πρόσκληση, όχι ανάκριση.

Άκου χωρίς ατζέντα:
Μην ακούς για να απαντήσεις. Άκου για να κατανοήσεις. Άφησε τον άλλον να σε εκπλήξει.

Η ερώτηση ως πράξη αγάπης

Η πιο ουσιαστική ερώτηση δεν χρειάζεται περίτεχνη διατύπωση. Χρειάζεται παρουσία, αυθεντικότητα, προθυμία.

Όταν ρωτάς:

«Ποιος είσαι πίσω απ’ όσα δείχνεις;»
ή
«Τι θα ήθελες να σου είχα ρωτήσει εδώ και καιρό;»

…δεν κάνεις απλώς κουβέντα. Ανοίγεις ένα παράθυρο για τον άλλον να φανεί όπως είναι, όχι όπως νομίζεις ή εύχεσαι.

Τελικά, η πιο γενναία ερώτηση είναι αυτή που δείχνει:

«Είμαι εδώ. Δεν θέλω μόνο να μιλήσω. Θέλω να σε ακούσω — ακόμα κι αν η απάντηση με δυσκολέψει.»

Και ίσως αυτό να είναι το πιο βαθύ δώρο που μπορούμε να προσφέρουμε ο ένας στον άλλον.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Αν αυτό το άρθρο σου άνοιξε νέους τρόπους σκέψης, συνέχισε να εξερευνάς τον κόσμο των εναλλακτικών ιδεών μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας  https://morfeszois.com/katigories/enallaktika/

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα https://morfeszois.com/