Εκείνα τα Καλοκαίρια που Δεν Ξεχνιούνται: Νοσταλγία, Παιχνίδι και Πυγολαμπίδες

καλοκαιρινές αναμνήσεις, παιδικά καλοκαίρια, παλιά καλοκαίρια,

Ήμουν εκεί… και ακόμα θυμάμαι

Μερικές φορές, όταν ο ήλιος δύει και ο αέρας μοιάζει να κουβαλά άρωμα από γιασεμί και θαλασσινό αλάτι, το μυαλό μου ταξιδεύει πίσω. Σε εκείνα τα καλοκαίρια τα απλά, τα αθώα. Εκείνα που πηγαίναμε κάθε χρόνο στο ίδιο μέρος, χωρίς GPS, χωρίς air condition, χωρίς πρόβα μαγιό. Εκείνα που η λέξη «ανησυχία» δεν είχε θέση στις βαλίτσες μας.

Οι μέρες μας ήταν γεμάτες φως – και οι νύχτες παιχνίδι

Τα πρωινά ξυπνούσαμε από τα τζιτζίκια και τον ήχο της μαμάς να ετοιμάζει τοστ με τυρί που λιώνει. Οι ώρες κυλούσαν με παιχνίδια στην άμμο, φωνές στη θάλασσα, και εκείνη την προειδοποίηση που ακούγαμε πάντα:
«Μην κάνεις μπάνιο μόλις έφαγες!»
Και φυσικά, λίγο αργότερα: «Βγες από το νερό, έχεις μωβ χείλη!»

Τα βράδια ήταν μαγεία. Ο δρόμος γέμιζε παιδικές φωνές, κρυφτό, κυνηγητό και εκείνο το ατέλειωτο «μια τελευταία φορά ακόμα». Κι αν ήμασταν τυχεροί, βλέπαμε τις πυγολαμπίδες, σαν μικρά φώτα του παραδείσου που έπαιζαν μαζί μας.

Τότε, οι διακοπές κρατούσαν για πάντα

Τρεις μήνες ανεμελιάς. Από το τέλος του σχολείου μέχρι την 1η Οκτωβρίου που επιστρέφαμε. Όλο αυτό ήταν το καλοκαίρι. Ένα απέραντο ταξίδι χωρίς ρολόι, χωρίς deadlines, χωρίς social media.

Πού πήγαν όλα αυτά;

Τα σημερινά παιδιά δεν ξέρουν τι είναι πυγολαμπίδα. Δεν ξέρουν την αξία του να βαριέσαι, να κάθεσαι στο πεζούλι με ένα παγωτό που λιώνει πιο γρήγορα από το χρόνο. Δεν έχουν βιώσει την απόλυτη διασκέδαση του τίποτα.

Η νοσταλγία είναι διασκέδαση της ψυχής

Μπορεί σήμερα να έχουμε περισσότερες επιλογές, οθόνες παντού, ακριβά νησιά και πολυτελή καταλύματα. Αλλά εκείνη η γεύση του παγωτού από το κυλικείο, το βρεγμένο μαγιό που κολλούσε στο δέρμα, και ο ήχος από τις παντόφλες στον χωματόδρομο… αυτά ήταν η πραγματική διασκέδαση.

Κλείνοντας τα μάτια, ακόμα είμαι εκεί

Σε εκείνα τα καλοκαίρια της καρδιάς, τότε που το παιχνίδι δεν είχε application, που η παρέα ήταν η γειτονιά, και το μόνο φίλτρο ήταν το χρυσό φως του δειλινού.
Ήμουν εκεί. Και ακόμα θυμάμαι.

 Μοιράσου αυτό το άρθρο με φίλους που νοσταλγούν τα παλιά καλοκαίρια. Γιατί κάποιες μνήμες είναι οι καλύτερες διακοπές της ζωής μας.

 

Αν αυτό το άρθρο σου χάρισε λίγη διασκέδαση, συνέχισε να απολαμβάνεις ξέγνοιαστες στιγμές μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας https://morfeszois.com/katigories/diaskedasi/

 

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα

Μοιράσου αυτό το άρθρο!

Αφήστε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Κύλιση στην κορυφή