Η ζωή ρέει. Και η ροή της δεν ζητά την έγκρισή μας.

Σε έναν κόσμο γεμάτο ημερολόγια, ειδοποιήσεις και λίστες με στόχους, το να σταματήσεις για λίγο και να αφεθείς μοιάζει με αδυναμία. Κι όμως, μέσα στην απόλυτη απλότητα αυτής της στάσης κρύβεται η βαθύτερη σοφία: η ζωή δεν περιμένει κανέναν – αλλά πάντα ανταμείβει εκείνους που της επιτρέπουν να ρέει.

Από μικροί μαθαίνουμε ότι πρέπει να σχεδιάζουμε. Να προβλέπουμε. Να ελέγχουμε. Η κοινωνία μας καλλιεργεί την ψευδαίσθηση ότι όσο περισσότερο ελέγχεις, τόσο πιο ασφαλής θα είσαι. Αλλά η ζωή δεν είναι επιχείρηση. Είναι ρέουσα συνείδηση. Είναι νερό που βρίσκει ρωγμές και περνά. Είναι αέρας που μπαίνει απ’ την πόρτα όταν ξεχνάς να την κλείσεις.

Το ποτάμι δεν ενδιαφέρεται για τα σχέδια σου. Και όμως, αν του δώσεις χώρο, θα σε πάει εκεί που ούτε καν φανταζόσουν.

Όταν δεν προσπαθείς να αλλάξεις αυτό που συμβαίνει, το βλέπεις. Όταν δεν αντιστέκεσαι στον πόνο, παύει να είναι εχθρός. Όταν δεν προσπαθείς να λύσεις, αντιλαμβάνεσαι. Η παρατήρηση με επίγνωση είναι το πρώτο βήμα προς την ελευθερία.

Όπως έλεγε και ο Καρλ Γιουνγκ:
“Αυτό στο οποίο αντιστέκεσαι επιμένει. Αυτό το οποίο παρατηρείς με επίγνωση μεταμορφώνεται.”

Η αποδοχή δεν είναι παραίτηση. Είναι επιστροφή στην αρμονία. Δεν σημαίνει ότι συμφωνείς με όσα βιώνεις, αλλά ότι αναγνωρίζεις την ύπαρξή τους χωρίς να τα πολεμάς. Το σώμα πονάει – το βλέπεις. Η σκέψη τρέχει – την παρατηρείς. Ο φόβος εμφανίζεται – του δίνεις χώρο.

Όπως στο νερό: αν δεν το εμποδίζεις, κυλά.

 Η ροή είναι σοφία

Η ζωή δεν έχει πρόγραμμα. Έχει ρυθμό. Όταν σταματήσεις να προσπαθείς να προβλέψεις τα πάντα, τα βήματα εμφανίζονται μπροστά σου με τρόπο φυσικό. Ένας άνθρωπος, μια ιδέα, μια τυχαία συνάντηση – όλα έρχονται όταν παύεις να τα κυνηγάς και αρχίζεις να τα δέχεσαι.

Το σύμπαν δεν σκέφτεται γραμμικά. Είναι ποιητής, όχι λογιστής.

Το άγνωστο δεν χρειάζεται να εξηγηθεί – μόνο να βιωθεί. Όταν εμπιστεύεσαι τη ροή, το άγνωστο γίνεται σύμμαχος. Κάθε σου βήμα φανερώνει το επόμενο. Δεν χρειάζεται να ξέρεις ολόκληρη τη διαδρομή. Αρκεί να πας ως εκεί που βλέπεις. Και μετά, θα φανεί το επόμενο κομμάτι του μονοπατιού.

Όταν παύεις να επιβάλλεσαι, η ζωή σου επιστρέφει. Ο νους ησυχάζει, το σώμα χαλαρώνει, η καρδιά ανοίγει. Και τότε, χωρίς κόπο, το τοπίο αλλάζει. Όχι επειδή το σχεδίασες, αλλά επειδή το επέτρεψες.

Η ζωή δεν ζητά τίποτα. Δίνει τα πάντα. Αρκεί να την αφήσεις.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Αν αυτό το άρθρο σου άνοιξε νέους τρόπους σκέψης, συνέχισε να εξερευνάς τον κόσμο των εναλλακτικών ιδεών μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας  https://morfeszois.com/katigories/enallaktika/

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα https://morfeszois.com/