Υπάρχουν άνθρωποι που, όσο κι αν τους πλησιάσεις, νιώθεις πως κοιτάς ένα άδειο βλέμμα — ένα βλέμμα που δεν σε αγγίζει, δεν ανταποκρίνεται, δεν υπάρχει πραγματικά. Είναι εκεί, αλλά απλώς υπάρχουν. Σαν σκιές που κινούνται μέσα στον κόσμο, γεμίζοντας τη σιωπή με ψεύτικες λέξεις και κούφιες υποσχέσεις.

Ένας άνθρωπος συναισθηματικά κενός δεν είναι πάντα κακός. Είναι απλώς χαμένος μέσα στον ίδιο του τον εαυτό. Έχει μάθει να ζει με επιφάνειες, να ντύνει το τίποτα με επιτυχίες, να γεμίζει το κενό του με αγορές, εικόνες, επιβεβαιώσεις και πρόσκαιρες σχέσεις.

Μα όταν προσπαθείς να τον αγγίξεις βαθύτερα, εκεί θα συναντήσεις το τίποτα.

Το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη αγάπης — είναι η απουσία βάθους

Οι κενές ψυχές αγαπούν επιφανειακά, χαμογελούν μηχανικά και μιλούν χωρίς ουσία. Δεν μπορούν να σταθούν στο συναίσθημα, γιατί το συναίσθημα τις τρομάζει.
Η αληθινή επαφή απαιτεί να βουτήξεις μέσα σου — κι εκείνος δεν θέλει να δει τι κρύβεται μέσα στο σκοτάδι.

Γι’ αυτό και θα φοράει πάντα τη μάσκα της αυτοπεποίθησης. Θα παριστάνει τον δυνατό, τον επιτυχημένο, τον “εντάξει”. Μα μέσα του, το μόνο που υπάρχει είναι φόβος, ανασφάλεια και ένα βουβό κενό που καταπίνει τα πάντα.

Τι να κάνεις λοιπόν με έναν άνθρωπο που είναι κενός;

Τίποτα.
Δεν μπορείς να γεμίσεις κανέναν που αρνείται να γεμίσει μόνος του. Δεν μπορείς να του δώσεις φως, αν εκείνος επιλέγει να μένει στο σκοτάδι.
Η μόνη λύση είναι να διαφυλάξεις τη δική σου πληρότητα. Να μην αφήσεις την άδεια του ψυχή να ρουφήξει τη δική σου ενέργεια.

Μπορείς να τον συμπονέσεις, αλλά όχι να τον σώσεις.
Μπορείς να τον κατανοήσεις, αλλά όχι να τον αλλάξεις.
Κι αυτό δεν είναι σκληρότητα — είναι αυτοσεβασμός.

Η αξία της αποστασιοποίησης

Μερικές φορές η μεγαλύτερη αγάπη είναι η απόσταση.
Να κοιτάξεις έναν τέτοιο άνθρωπο στα μάτια και να του πεις, “Καταλαβαίνω. Μα εγώ θέλω ζωή.”
Γιατί το να μείνεις δίπλα σε έναν συναισθηματικά κενό άνθρωπο σημαίνει να κινδυνεύεις να χάσεις κι εσύ το δικό σου φως.

Αν τον αγαπάς, ευχήσου να βρει το θάρρος να γεμίσει το κενό του.
Μα εσύ — μην αναλώνεσαι προσπαθώντας να γεμίσεις το δικό του τίποτα με τη δική σου πληρότητα.

Η ζωή είναι πολύτιμη για να τη χαρίζεις σε ανθρώπους που δεν νιώθουν.
Η αγάπη είναι δύναμη, όχι αυτοθυσία.
Και η ψυχή σου — εκείνη που ξέρει να νιώθει, να πονά και να αγαπά — αξίζει να συντονίζεται μόνο με ψυχές που έχουν ουσία, βάθος και φως.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Αν αυτό το άρθρο σου άνοιξε νέους τρόπους σκέψης, συνέχισε να εξερευνάς τον κόσμο των εναλλακτικών ιδεών μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας  https://morfeszois.com/katigories/enallaktika/

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα https://morfeszois.com/