Σε μια εποχή που η τεχνολογία καθορίζει τις κινήσεις μας και οι ρυθμοί της καθημερινότητας μας ωθούν προς το εφήμερο, ένας ήχος από λαούτο, νταούλι ή ζουρνά αρκεί για να ξυπνήσει κάτι βαθύ και αρχέγονο μέσα μας. Ο παραδοσιακός χορός, μακριά από το φολκλόρ που συχνά τον συνοδεύει, παραμένει ζωντανός – γιατί έχει ρίζες. Και οι ρίζες, όσο κι αν τις σκεπάζει ο χρόνος, πάντα αναζητούν τον ήλιο.

🔹 Ο χορός ως γλώσσα που δεν ξεχνιέται

Οι παραδοσιακοί χοροί δεν είναι απλώς κινήσεις. Είναι συλλογική μνήμη. Ο τσάμικος, ο καγκελευτός, το πεντοζάλι, ο καλαματιανός – όλοι αυτοί οι χοροί κουβαλούν μέσα τους ιστορία, αγώνα, λύπη, χαρά και έρωτα. Όταν κάποιος χορεύει, δεν επαναλαμβάνει απλώς βήματα· αφηγείται έναν τρόπο ζωής.

Αυτή η βιωματική διάσταση εξηγεί γιατί ο παραδοσιακός χορός συνεχίζει να συγκινεί, ακόμη και τους νέους που δεν μεγάλωσαν σε χωριά ή γλέντια. Κάθε φορά που χορεύουμε έναν κύκλο, δημιουργούμε έναν δεσμό – με τους γύρω μας, με τον τόπο, με το παρελθόν μας.

🔹 Τα νέα πρόσωπα του παλιού

Σήμερα, ο παραδοσιακός χορός έχει φορέσει νέα ρούχα. Πολιτιστικοί σύλλογοι, σχολεία και φεστιβάλ γεμίζουν από παιδιά και νέους που συμμετέχουν με ενθουσιασμό. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν παίξει κι αυτά τον ρόλο τους· βίντεο από παραδοσιακούς χορούς με χορευτές και φόντο την Ακρόπολη ή το μετρό της Αθήνας γίνονται viral. Το παλιό δεν φοβάται το νέο – το αγκαλιάζει.

Παράλληλα, χορογράφοι και καλλιτέχνες συνθέτουν νέες παραστάσεις που «παντρεύουν» τον παραδοσιακό χορό με το σύγχρονο. Το αποτέλεσμα είναι μια γέφυρα: από τη ρίζα στην κορυφή.

🔹 Ο χορός ως αντίσταση

Σε έναν κόσμο που κινείται με ρυθμούς fast-forward, ο παραδοσιακός χορός μάς υπενθυμίζει κάτι απλό αλλά θεμελιώδες: πώς να στεκόμαστε, πώς να συντονιζόμαστε, πώς να νιώθουμε μέρος ενός συνόλου. Είναι μια μορφή αντίστασης στη μοναξιά και στην αποσύνδεση. Όταν χορεύουμε μαζί, δεν είμαστε απλώς θεατές της ζωής. Είμαστε μέρος της.

🔹 Το μέλλον ανήκει στο παρελθόν που δεν ξεχνιέται

Ο παραδοσιακός χορός δεν είναι κάτι στατικό. Είναι ζωντανός, όπως οι άνθρωποι που τον κρατούν. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που τον αγαπούν, θα υπάρχει. Όχι σε μουσεία, αλλά σε πλατείες, σε φεστιβάλ, σε σπίτια και σχολές. Όχι ως “κάτι παλιό”, αλλά ως “κάτι δικό μας”.

Γιατί όταν χορεύουμε, δεν διατηρούμε απλώς μια παράδοση. Την εξελίσσουμε. Την ξαναζωντανεύουμε. Και μαζί της, ζωντανεύουμε κι εμείς.

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα –https://morfeszois.com/