Χάνουμε ανθρώπους. Απότομα, σιωπηλά, με πόνο ή με αμηχανία. Τους βλέπουμε να απομακρύνονται, να αλλάζουν στάση, να λένε βαριές κουβέντες ή απλώς να χάνονται χωρίς εξηγήσεις. Και τότε αρχίζει ο φαύλος κύκλος των «γιατί». Γιατί μου μίλησε έτσι; Γιατί έβγαλε τόση κακία; Γιατί δεν γελάμε όπως παλιά; Γιατί δεν με συγχώρεσε; Πνιγόμαστε στις απορίες και ξεχνάμε κάτι βασικό: ίσως δεν φταίξαμε. Ίσως, απλώς, έψαχναν μια αφορμή.

Η αλήθεια είναι σκληρή, αλλά απελευθερωτική. Όχι κάθε απομάκρυνση είναι αποτέλεσμα δικού μας λάθους. Μερικές φορές, οι άνθρωποι απλώς κουράζονται, βαριούνται ή δεν βρίσκουν σε εμάς αυτό που νόμιζαν πως ήθελαν. Ίσως δεν τολμούσαν να το παραδεχτούν ούτε στον εαυτό τους. Κι έτσι, ένα μικρό μας στραβοπάτημα γίνεται η τέλεια έξοδος κινδύνου. Το πάτημα που έψαχναν για να φύγουν με το κεφάλι ψηλά.

Όλοι το έχουμε κάνει. Έχουμε φύγει από σχέσεις, φιλίες, ανθρώπους που δεν μας γέμιζαν. Που δεν μας άκουγαν, που μας πίεζαν ή απλώς δεν ταίριαζαν στη ζωή που θέλαμε. Και όλοι το έχουμε υποστεί. Μια απότομη στροφή, μια αλλαγή στο βλέμμα, μια παγωμένη απόσταση. Η λίστα των ανθρώπων που αγαπάμε μικραίνει με τα χρόνια. Όχι γιατί αγαπάμε λιγότερο, αλλά γιατί απομυθοποιούμε περισσότερο. Γιατί μεγαλώνουμε και δεν έχουμε πια αντοχές για μάχες που δεν αξίζουν.

Υπάρχουν όμως και αυτοί που δεν μας ήθελαν ποτέ πραγματικά εκεί. Ήθελαν απλώς την παρουσία μας για όσο τους βόλευε. Και όταν κάτι δεν τους άρεσε –ένα λάθος, μια αδυναμία, μια κουβέντα– το χρησιμοποίησαν σαν δικαιολογία. Για να αποχωρήσουν. Για να ξεσπάσουν. Για να πουν όσα κρατούσαν μέσα τους, δήθεν πληγωμένοι, ενώ στην πραγματικότητα τα είχαν έτοιμα καιρό.

Μην τους κυνηγάτε. Μην προσπαθείτε να διορθώσετε το αδιόρθωτο. Αν κάποιος σας αγαπάει πραγματικά, βρίσκει τρόπους να μείνει. Αν ψάχνει αφορμές να φύγει, τότε δεν υπήρχε ποτέ ουσιαστικός δεσμός.

Μην κουβαλάτε την ενοχή για την αποχώρηση κάποιου που απλώς δεν άντεχε τον εαυτό του. Δεν φταίτε αν κάποιος είδε σε εσάς τον καθρέφτη των δικών του ανασφαλειών. Δεν φταίτε που κάποιοι μεταμφίεσαν τα ψυχικά τους βάρη σε δική σας ευθύνη. Δεν αντέχουν ούτε εσάς, ούτε τη στοργή σας, γιατί πρώτα και κύρια δεν αντέχουν τον εαυτό τους.

Γι’ αυτό, να μάθετε να διαβάζετε τα σημάδια. Η αδιαφορία, η κρυφή επιθετικότητα, το συνεχές παράπονο δεν είναι απλές στιγμές. Είναι προειδοποιήσεις. Μην τις αγνοείτε. Και όταν καταλάβετε ότι κάποιος ψάχνει αφορμή για να σας απομακρύνει, δώστε του την. Όχι από αδυναμία, αλλά από αξιοπρέπεια. Απαλλάξτε τον –και κυρίως απαλλάξτε τον εαυτό σας.

Μείνετε με όσους σας βλέπουν, σας σέβονται και θέλουν να σας κρατήσουν κοντά. Οι άλλοι, ας βρουν τις αφορμές τους αλλού. Εσείς δεν τις χρειάζεστε. Έχετε ήδη αρκετές μάχες να δώσετε. Και κυρίως, έχετε ακόμα δρόμο μπροστά σας γεμάτο με ανθρώπους που δε θα ψάχνουν δικαιολογίες να φύγουν, αλλά λόγους να μείνουν.

Γιατί στο τέλος, αυτό που μετράει δεν είναι ποιος έφυγε, αλλά ποιος έμεινε όταν μπορούσε να φύγει. Και εκεί, μέσα στην απλότητα της παρουσίας, βρίσκουμε την πιο καθαρή μορφή αγάπης. Την αγάπη που δεν χρειάζεται αφορμές για να υπάρχει.

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα