Υπήρξαν στιγμές που περπατούσα δίπλα σε ανθρώπους, μα η καρδιά μου ένιωθε μοναξιά. Συζητούσα, γελούσα, αλλά βαθιά μέσα μου υπήρχε ένα κενό. Έμαθα πως η αληθινή σύνδεση δεν έρχεται από το να βρίσκεσαι κοντά σε κάποιον, αλλά από το να νιώθεις ότι σε καταλαβαίνουν.

Έπαψα να εξηγώ τον εαυτό μου σε εκείνους που δεν άκουγαν. Έπαψα να ζητώ κατανόηση από εκείνους που δεν ενδιαφέρονταν να δουν πίσω από τη μάσκα που φορούσαν. Σταμάτησα να μοιράζομαι την ενέργειά μου με ανθρώπους που την έπαιρναν δεδομένη.

Τώρα περπατώ μόνο με εκείνους που με κοιτάζουν στα μάτια και βλέπουν την ψυχή μου. Με εκείνους που δεν χρειάζονται εξηγήσεις, γιατί νιώθουν τα συναισθήματά μου χωρίς λόγια. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη σπαταλάμε με ανθρώπους που δεν μας βλέπουν όπως πραγματικά είμαστε.

Αν κάποιος δεν σε νιώθει, δεν είναι δικό σου καθήκον να τον πείσεις. Προχώρα, συνέχισε το μονοπάτι σου και άσε τη ζωή να σου φέρει εκείνους που πραγματικά ανήκουν δίπλα σου. 🌿

Συντάκτης  Δέσποινα Μπλάτζα