Ο κόσμος αλλάζει σαν άνεμος ορμητικός.
Η τεχνολογία μεταμορφώνει το αύριο, οι σχέσεις δοκιμάζονται, το κλίμα ουρλιάζει για βοήθεια.
Κι εμείς, μικροί ταξιδιώτες μέσα σε έναν τρικυμισμένο ωκεανό, ψάχνουμε κάτι σταθερό για να κρατηθούμε.
Όχι για να μείνουμε ακίνητοι, αλλά για να αντέξουμε και να ανθίσουμε.

Δεν ελέγχουμε την καταιγίδα.
Όμως επιλέγουμε πώς στεκόμαστε μέσα της.

Η γείωση δεν είναι φυγή. Είναι επιστροφή —στην καρδιά μας, στις ρίζες μας, σε εκείνο το αόρατο νήμα που μας συνδέει με το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης.
Όπως το δέντρο δεν αντιμάχεται τον άνεμο αλλά στηρίζεται στις ρίζες του, έτσι κι εμείς αντλούμε δύναμη από την ιστορία μας και προχωρούμε.

Η ιστορία μας δεν γράφεται με γεγονότα. Γράφεται με το βλέμμα μας πάνω στα γεγονότα.
Ό,τι ζήσαμε γίνεται φως ή σκιά, ανάλογα με το πώς το κουβαλάμε.

Ο σκοπός της ζωής δεν χρειάζεται να είναι ένα μεγάλο έπος.
Μερικές φορές, ένα απλό χαμόγελο, μια πράξη φροντίδας, ένα βλέμμα αγάπης, αρκούν για να μας γειώσουν στην αλήθεια μας.

Κάθε μικρή κίνηση, κάθε μικρή νίκη απέναντι στην αδιαφορία ή στον φόβο, είναι μια ρίζα που βαθαίνει.

Το παρελθόν δεν είναι βάρος, αν το δούμε ως φως.
Μια παλιά μελωδία, ένα μονοπάτι στη γειτονιά των παιδικών μας χρόνων, μια φράση που μας σημάδεψε —όλα αυτά είναι ψήγματα δύναμης, θραύσματα του εαυτού μας που μας καλούν να θυμηθούμε ποιοι είμαστε.

Επιλέγουμε συνειδητά ποιες μνήμες μάς ενδυναμώνουν.
Γυρίζουμε σε αυτές όχι για να κλειστούμε στο χθες, αλλά για να ανοίξουμε φτερά στο σήμερα.

Στην πιο βαθιά μοναξιά, μια φωνή μπορεί να γίνει σωτηρία.
Μια αγκαλιά μπορεί να γίνει λιμάνι.

Η κοινότητα, η σύνδεση, η αληθινή επικοινωνία με όσους μιλούν την ίδια γλώσσα της καρδιάς, είναι το καταφύγιο μας.
Δεν περνάμε μόνοι μας τις καταιγίδες.

Το ανήκειν δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη.

Η ζωή δεν ζητάει να τη λύσουμε σαν αίνιγμα.
Ζητάει να τη ζήσουμε.

Όταν επιστρέφουμε στην αναπνοή μας, όταν δίνουμε προσοχή στη στιγμή που αναδύεται και χάνεται, όταν στεκόμαστε με πλήρη παρουσία στο τώρα, γινόμαστε οι ίδιοι το έδαφος που ζητάμε.

Η αβεβαιότητα χάνει την παντοδυναμία της, όταν πάψουμε να τη φοβόμαστε.

Η σταθερότητα δεν είναι στασιμότητα.
Είναι το κεντρικό νήμα που μας επιτρέπει να χορεύουμε με τον άνεμο χωρίς να χαθούμε.

Όσο πιο βαθιές είναι οι ρίζες μας, τόσο πιο ψηλά φτάνουμε.
Όσο πιο καλά γνωρίζουμε ποιοι είμαστε, τόσο πιο γενναία αγκαλιάζουμε την αλλαγή.

Η καταιγίδα δεν σταματά.
Αλλά κι εμείς —δεν λυγίζουμε.
Μαθαίνουμε να στεκόμαστε μέσα της. Και εκεί, μέσα στην ορμή, ανακαλύπτουμε μια νέα ομορφιά:
τη δύναμη του αληθινού εαυτού μας.

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα