Χθες το βράδυ, βρήκα ένα μέρος μαγικό. Το δάσος ζωντάνεψε γύρω μου, κάθε ήχος, κάθε σκιά, κάθε ανάσα του αέρα, σαν να με προσκαλούσε σε έναν χορό.
Δεν ήταν απλά ένας δάσος, αλλά το δάσος των λύκων . Ο φόβος και η γοητεία μπλέχτηκαν σε έναν παράξενο ρυθμό. Κάθε βήμα μου με έφερνε πιο κοντά στη φύση, πιο κοντά στη δική μου ψυχή.
Οι λύκοι ήταν εκεί. Όχι όπως τους φαντάζεσαι: επικίνδυνοι και άγριοι. Ήταν φύλακες, συνοδοιπόροι στον χορό μου. Τα μάτια τους έλαμπαν, γεμάτα σοφία και μυστήριο. Κάθε ουρλιαχτό τους αντηχούσε σαν μια μελωδία που ήξερα από πάντα αλλά είχα ξεχάσει.
Ο χορός μου ήταν ελεύθερος, αυθόρμητος. Τα πόδια μου πατούσαν στο χώμα, τα χέρια μου άγγιζαν τον αέρα, και η καρδιά μου έγινε ένα με τον ρυθμό της φύσης. Ήταν σαν να έγινα και εγώ μέρος του δάσους, ένας ταξιδιώτης στον κόσμο των λύκων, ένα κομμάτι της μαγείας τους.
Στο τέλος, ο χορός σταμάτησε. Οι λύκοι χάθηκαν στις σκιές, αφήνοντάς μου ένα αίσθημα βαθιάς πληρότητας. Δεν ξέρω αν το έζησα ή το ονειρεύτηκα. Ξέρω μόνο ότι η εμπειρία αυτή θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην καρδιά μου.
Εσύ; Έχεις νιώσει ποτέ την ανάγκη να αφεθείς στον ρυθμό της φύσης;

Συντάκτης  Δέσποινα Μπλάτζα