Η Αλίκη Βουγιουκλάκη αποτελεί το πιο λαμπερό σύμβολο του ελληνικού κινηματογράφου. Από το 1959, όταν η Μεγάλη Κυρία της δημοσιογραφίας, Ελένη Βλάχου, την «βάφτισε» επίσημα Εθνική Σταρ, ο τίτλος αυτός δεν ήταν απλώς μια τιμητική αναφορά· ήταν μια διαπίστωση. Η Αλίκη δεν ήταν μόνο μια ηθοποιός· έγινε μύθος, σημείο αναφοράς, διαχρονικό φαινόμενο που υπερέβη τη λαϊκή κουλτούρα και μετατράπηκε σε εθνικό είδωλο.

Τα Πρώτα Χρόνια – Τα Θεμέλια ενός Φαινομένου

Γεννημένη στην Αθήνα, από οικογένεια με αστική καταγωγή και βαθιές ρίζες στην πολιτική ιστορία της χώρας, η Αλίκη μεγάλωσε σε μια εποχή δύσκολη. Ο τραγικός θάνατος του πατέρα της στα Δεκεμβριανά σημάδεψε την οικογένεια και έφερε δυσκολίες, αλλά και μια βαθιά ενότητα.
Από μικρή, έδειξε την κλίση της: ηγετική παρουσία, εξαιρετική μαθήτρια, παιδί με έντονη καλλιτεχνική ενέργεια.

Στα 17 της περνά κρυφά στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου συγκαταλέγονται συμμαθητές της η Τζένη Καρέζη και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ. Παρά τη μικρή «σύγκρουση» με τον Δημήτρη Χορν που της στέρησε το «Άριστα», η Αλίκη πεισμώνει. Και αυτή η σπίθα την ακολουθεί παντού.

Θέατρο – Το Σκαλοπάτι προς τη Θρυλικότητα

Το πρώτο της βήμα στη σκηνή γίνεται ως Λουιζόν στον «Κατά Φαντασίαν Ασθενή». Η αντικατάσταση της Άννας Συνοδινού στη «Ρωμαίο και Ιουλιέτα» υπήρξε η πρώτη της μεγάλη απόδειξη ότι «ανήκε» στο σανίδι.

Από το 1961, ως θιασάρχης, συνεχίζει με αμείωτη δυναμική, ανεβάζοντας έργα που ταξίδεψαν το κοινό και άφησαν εποχή. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, με την πτώση της κινηματογραφικής παραγωγής, η Αλίκη ρίχνει το βάρος στο θέατρο.
Με πάνω από 53 θεατρικά έργα, εισάγει στην Ελλάδα το νέο κύμα των μιούζικαλ-υπερπαραγωγών: «Ωραία μου Κυρία», «Εβίτα», «Καμπαρέ», «Η Μελωδία της Ευτυχίας».
Η σκηνή ήταν η δεύτερη ανάσα της—και ίσως το πιο γνήσιο σπίτι της.

Κινηματογράφος – Η Γέννηση της Εθνικής Σταρ

Η κινηματογραφική της πορεία ήταν μυθιστορηματική. Η πρώτη απόπειρα στο «Ποντικάκι» (1954) δεν την ικανοποίησε. Η μεγάλη αλλαγή ήρθε με την «Αστέρω» και την επική επανένταξή της στη Φίνος Φιλμ, αφού πρώτα είχε το θάρρος να πει στον Φίνο «δεν είμαι μικρή για… θεία;».

Από εκεί και πέρα, η άνοδος ήταν καταιγιστική:

• «Ξύλο Βγήκε από τον Παράδεισο» (1959) – ο ρόλος που την απογείωσε.

• «Μανταλένα» (1960) – η πρώτη της μεγάλη διάκριση με Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου.

• «Το Δόλωμα» (1964) – η συνεργασία με τους κορυφαίους δημιουργούς της εποχής.

• «Υπολοχαγός Νατάσσα» (1970) – η πιο εμπορική ταινία της ελληνικής κινηματογραφικής ιστορίας.

• «Αρχόντισσα και ο Αλήτης» – ένα από τα μεγαλύτερα box office της εποχής.

Η Αλίκη γνώριζε πώς να «χτίζει μύθο». Και το χτίσιμο της εικόνας της ήταν αποτέλεσμα στρατηγικής, επιμονής και φυσικού ταλέντου.

Η Διεθνής Απόπειρα – «Aliki My Love»

Το 1964, ήταν έτοιμη να κάνει το άλμα στο εξωτερικό. Τα γυρίσματα της ταινίας «Aliki My Love» στην Ίο έγιναν με διεθνή κλίμακα παραγωγής. Παρά τις υψηλές προσδοκίες, η ταινία δεν βρήκε απήχηση.
Η ίδια ζήτησε να «θαφτεί» — και όντως έμεινε κλειδωμένη μέχρι την ψηφιακή της αποκατάσταση το 2020.

Ήταν μια προσπάθεια τολμηρή, που δείχνει την φιλοδοξία και το θάρρος της.

Προσωπική Ζωή – Αγάπες, Πάθη και Αντοχή

Ο γάμος της με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ υπήρξε θρυλικός, όπως και το διαζύγιό τους.
Ο γιος της, Γιάννης, ήταν το μεγάλο της καμάρι.

Αργότερα, στη ζωή της μπήκε ο Γιώργος Ηλιάδης και στη συνέχεια ο Βλάσσης Μπονάτσος.
Τελευταίος μεγάλος της σύντροφος ήταν ο Κώστας Σπυρόπουλος, ο άνθρωπος που έμεινε δίπλα της μέχρι το τέλος.

Διακρίσεις – Το Αποτύπωμα μιας Μοναδικής Πορείας

• Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου (1960) – «Μανταλένα»

• Δρόμοι με το όνομά της σε Λάρισα, Ηράκλειο και Κύπρο

• Καθιέρωση της ως «Εθνική Σταρ» – τίτλος που δεν έσβησε ποτέ

Η Αλίκη ανήκει στην κατηγορία των λίγων· η φήμη της πέρασε τα σύνορα του χρόνου.

Θάνατος – Ένα Φως που Έσβησε, Ένας Μύθος που Έμεινε

Τον Ιούλιο του 1996, η Αλίκη Βουγιουκλάκη «έφυγε» μετά από μάχη με τον καρκίνο του παγκρέατος.
Είχε πει κάποτε:

«Δεν θέλω να πεθάνω γριά, άσχημη και ξεχασμένη».

Και πραγματικά, έφυγε όπως έζησε:
λαμπερή, χαμογελαστή, παρούσα στη μνήμη και στις καρδιές όλων.

Η Αλίκη δεν ήταν απλώς μια ηθοποιός. Ήταν το κορίτσι της διπλανής πόρτας, το όνειρο μιας γενιάς, το σύμβολο μιας εποχής που έμαθε την Ελλάδα να χαμογελά και να ονειρεύεται.
Και γι’ αυτό, παραμένει για πάντα η Εθνική μας Σταρ.

Αν αυτό το άρθρο σου χάρισε λίγη διασκέδαση, συνέχισε να απολαμβάνεις ξέγνοιαστες στιγμές μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας https://morfeszois.com/katigories/diaskedasi/

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα –https://morfeszois.com/