Ο χρόνος δεν φεύγει.
Μένει.
Κλείνεται μαζί μας στους τοίχους των ημερών μας.

Τον ακούμε στο βηματισμό του ρολογιού,
τον βλέπουμε στα μάτια μας όταν κουράζονται,
τον αισθανόμαστε να μας κυκλώνει —
σαν αόρατο δωμάτιο χωρίς πόρτα.

Γινόμαστε έγκλειστοι του χρόνου,
κρατούμενοι μιας αόρατης ροής που δεν σταματά ποτέ.
Ανασαίνουμε ανάμεσα σε «πριν» και «μετά»,
ξεχνώντας το «τώρα» — το μόνο αληθινό.

Κάποτε νομίζουμε πως τον νικήσαμε.
Όταν γελάμε. Όταν αγαπάμε.
Όταν κοιτάμε τη θάλασσα και δεν υπάρχει τίποτα να μετρηθεί.
Τότε, ο χρόνος σταματά.
Ή ίσως, σταματάμε εμείς.

Η φυλακή δεν είναι οι μέρες.
Είναι η λήθη.
Όσο θυμόμαστε ποιοι είμαστε,
ο χρόνος δεν έχει δύναμη.

Γι’ αυτό,
άσε τα λεπτά να περνούν σαν φύλλα στον άνεμο.
Μην τα μετράς.
Ζήσε τα.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Αν αυτή η σκέψη σε άγγιξε, συνέχισε το ταξίδι του νου και της ψυχής μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας     https://morfeszois.com/katigories/skepseis/

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα