Στην καρδιά της νύχτας, όταν η σιωπή αγκαλιάζει τα πάντα, ένα απαλό φως αναδύεται από τη γη.
Μικρά μανιτάρια λαμπυρίζουν σαν ψυχές που δεν έσβησαν ποτέ, σαν αναμνήσεις ενός κόσμου που αρνείται να γίνει εντελώς σκοτεινός.

Γύρω τους πεταλούδες φωτός πετούν σιωπηλά, κουβαλώντας στα φτερά τους θραύσματα από όνειρα που κάποτε ξεχάστηκαν.
Είναι σαν ο χρόνος να σταματά εκεί — ανάμεσα στο φως και στη σκιά — για να μας θυμίσει κάτι απλό:
ότι η ομορφιά δεν χρειάζεται φωνές για να υπάρξει.

Κάτω από τα μανιτάρια του φωτός, η ψυχή αναπνέει ξανά.
Η φύση ψιθυρίζει τα μυστικά της, και ο κόσμος μοιάζει να ξαναγεννιέται μέσα από την ηρεμία.
Δεν υπάρχει φόβος, δεν υπάρχει βιασύνη — μόνο η ιερή παύση της στιγμής.

Κάθε χρώμα γίνεται αίσθηση.
Κάθε σχήμα, προσευχή.
Και μέσα στο απαλό αυτό τοπίο, ο άνθρωπος θυμάται ποιος είναι: ένα κομμάτι του φωτός, ένα πλάσμα φτιαγμένο για να ονειρεύεται.

Ίσως τελικά, η αληθινή μαγεία δεν κατοικεί στα μεγάλα θαύματα,
αλλά σε εκείνες τις μικρές, σχεδόν αόρατες στιγμές —
όταν η καρδιά ησυχάζει,
κι ο κόσμος γύρω μας λάμπει όπως ποτέ.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Αν αυτή η σκέψη σε άγγιξε, συνέχισε το ταξίδι του νου και της ψυχής μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας     https://morfeszois.com/katigories/skepseis/

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα