Μέσα μου, ζούσαν δράκοι.
Φλόγες που έκαιγαν χωρίς φανερό λόγο,
σκέψεις που πετούσαν ψηλά,
αλλά με τρομερή βαρύτητα όταν έπεφταν.

Τους κοιτούσα από μακριά,
φοβισμένη, αδύναμη.
Κι όμως, με την ίδια ανάσα,
τους πλησίασα.

Δεν τους πολέμησα.
Δεν τους έδεσα με αλυσίδες.
Μόνο τους άκουσα.
Κάθε φωνή, κάθε βρυχηθμός,
ήταν κομμάτι μου που ζητούσε προσοχή.

Έμαθα να δαμάζω τους δράκους μου
με την υπομονή ενός χειμώνα,
με τη σιωπή ενός δάσους,
με το φως που δεν καίει,
αλλά καθαρίζει.

Κι όταν έμαθα,
οι φλόγες έγιναν φτερά,
οι κραυγές, μελωδία,
και μέσα μου, πια,
υπάρχει ηρεμία.

Δάμασα τους δράκους μου,
όχι για να τους εξαφανίσω,
αλλά για να μάθω την τέχνη της αγάπης
και της συγχώρεσης προς τον εαυτό μου.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Αν αυτή η σκέψη σε άγγιξε, συνέχισε το ταξίδι του νου και της ψυχής μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας     https://morfeszois.com/katigories/skepseis/

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα