Μέσα από την ψυχή μου περνούν οι στιγμές σαν άνεμος.
Άλλοτε ήρεμος, άλλοτε θυελλώδης.
Κι όμως, πάντα αφήνει πίσω του κάτι — ένα ίχνος φωτός.

Υπάρχουν μέρες που ο κόσμος φαντάζει βαρύς.
Κι όμως, μέσα σε μια ανάσα σιωπής,
ακούω την ψυχή μου να ψιθυρίζει:
«Είμαι εδώ. Παρατήρησε. Άκου. Φώτισε.»

Η ψυχή δεν φωνάζει.
Δεν έχει ανάγκη από θόρυβο.
Μιλά μέσα από βλέμματα, από αισθήσεις,
από το ρίγος της αυγής ή το πέσιμο του ήλιου στη θάλασσα.
Είναι ο αόρατος χτύπος που συντονίζει τα πάντα.

Κάθε άνθρωπος κουβαλά έναν μικρό ήλιο μέσα του.
Μερικές φορές τον σκεπάζουν τα σύννεφα της σκέψης,
άλλες φορές λάμπει τόσο δυνατά,
που φωτίζει και τους γύρω.

Η ζωή δεν ζητά πάντα μεγάλες απαντήσεις.
Μερικές φορές ζητά μόνο να σταθείς.
Να μείνεις για λίγο ακίνητος,
να δεις το φως που ανασαίνει μέσα σου.
Να θυμηθείς πως το φως δεν χάνεται ποτέ —
απλώς περιμένει να το αναγνωρίσεις.

Μέσα από την ψυχή μου, ο κόσμος φαίνεται πιο απλός.
Πιο αληθινός.
Πιο γεμάτος φως.

Όταν ακουμπάς τη σιωπή της ψυχής σου,
βρίσκεις όλα όσα κυνηγούσες έξω από εσένα.
Εκεί μέσα βρίσκεται η ειρήνη,
η σοφία,
το φως.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Αν αυτή η σκέψη σε άγγιξε, συνέχισε το ταξίδι του νου και της ψυχής μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας     https://morfeszois.com/katigories/skepseis/

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα