Ξυπνάς μια μέρα
και το λες καθαρά, χωρίς θυμό:

Τελικά… δεν είμαι εγώ το πρόβλημα.

Δεν άλλαξες από πείσμα.
Άλλαξες γιατί μεγάλωσες.

Κάποιοι έμειναν ίδιοι.
Στις ίδιες φράσεις.
Στις ίδιες ιστορίες.
Στις ίδιες δικαιολογίες που επαναλαμβάνονται
μέχρι να χάσουν το νόημά τους.

Και τότε, κάτι μέσα σου δεν χωράει πια.

Δεν σε χωράνε
οι ίδιες συζητήσεις που δεν οδηγούν πουθενά,
οι ίδιοι άνθρωποι που φοβούνται να κοιτάξουν μέσα τους,
οι ίδιες υποσχέσεις χωρίς πράξεις.

Άρχισες να θες αλήθεια.
Όχι εξηγήσεις.

Απλότητα.
Όχι θόρυβο.

Και λίγη ηρεμία —
τόσο σπάνια πια,
που μοιάζει πολυτέλεια.
Σχεδόν πιο σπάνια κι από την ευγένεια.

Δεν έγιναν όλοι ξαφνικά λάθος.
Απλώς δεν είστε πια στο ίδιο σημείο.

Κι όμως, ένα πράγμα δεν αλλάζει.

Όπου κι αν πας,
κουβαλάς την καρδιά σου.

Την καθαρή.
Την άφοβη.
Την ειλικρινή.

Αυτή που δεν έμαθε να παζαρεύει την αλήθεια της
για να γίνει αποδεκτή.

Κάποιους τους τρομάζει.
Γιατί τους θυμίζει όσα άφησαν πίσω.

Και κάποιους άλλους…
τους κάνει να νιώθουν
σαν να άναψε ξανά το φως στο δωμάτιο.

Ίσως τελικά αυτό να είναι η εξέλιξη:
να μη μικραίνεις για να χωρέσεις,
αλλά να μεγαλώνεις
και να αντέχεις να είσαι αυτό που είσαι.

Ήσυχα.
Καθαρά.
Αληθινά.

Αν αυτή η σκέψη σε άγγιξε, συνέχισε το ταξίδι του νου και της ψυχής μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας https://morfeszois.com/katigories/skepseis/

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα