Ο καπνός ανεβαίνει αργά, σαν σκέψη που δεν ειπώθηκε.
Χορεύει στον αέρα, διαλύεται, αφήνοντας πίσω του το άρωμα μιας στιγμής.
Κάπου εκεί, ανάμεσα στις σκιές του και στο φως, πλέκονται οι λέξεις που δεν βρήκαν τον δρόμο τους προς το στόμα.

Υπάρχει κάτι το μαγικό στην αργή καύση ενός τσιγάρου.
Σαν να μετρά τον χρόνο διαφορετικά.
Σαν να ξέρει πως κάθε ρουφηξιά είναι ένας μικρός αποχαιρετισμός.
Ένα βήμα πιο κοντά στο τέλος μιας σκέψης ή στην αρχή μιας άλλης.

Ο καπνός γίνεται καθρέφτης.
Δείχνει όσα δεν τολμάμε να δούμε.
Φέρνει στην επιφάνεια συναισθήματα ξεχασμένα, εικόνες που είχαν θαφτεί μέσα στο ασυνείδητο.
Κι εκεί, στο ημίφως, το βλέμμα αιχμαλωτίζεται.
Ακούγεται μόνο ο ήχος της σιωπής — κι αυτή έχει πάντα κάτι να πει.

Οι λέξεις κυλούν μέσα μας σαν στάχτη.
Πέφτουν απαλά, ακουμπούν τη μνήμη, ζεσταίνουν ή καίνε.
Και κάθε αναπνοή γίνεται υπενθύμιση: ότι ο άνθρωπος υπάρχει μέσα στην απώλεια, μέσα στη φθορά, μέσα στην αέναη προσπάθεια να δώσει μορφή στο άυλο.

Ίσως τελικά ο καπνός να είναι ο τρόπος που η ψυχή ψιθυρίζει.
Να απελευθερώνεται για λίγο από το βάρος της γης.
Και μέσα σε εκείνη τη στιγμή, όσο ο καπνός λικνίζεται στον αέρα,
οι λέξεις βρίσκουν ξανά τη φωνή τους.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Αν αυτή η σκέψη σε άγγιξε, συνέχισε το ταξίδι του νου και της ψυχής μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας     https://morfeszois.com/katigories/skepseis/

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα