Υπάρχουν στιγμές που η ψυχή ανασαίνει στη σιωπή.
Μια σταγόνα δροσιάς επάνω σε ένα φύλλο φέρει όλο το βάρος του σύμπαντος.
Εκεί, ανάμεσα σε φως και σκιά, γεννιούνται οι θνητοί θεοί.
Όχι σε ναούς, ούτε σε μύθους. Μα μέσα μας.

Η Δροσοσταλιά είναι το σύμβολο της αρχής και του τέλους.
Κάθε πρωί πεθαίνει, κάθε αυγή ξαναγεννιέται.
Έτσι κι εμείς — οι θνητοί θεοί του κόσμου αυτού — κυλούμε μέσα στο φως,
ξεχνώντας πως η δύναμη δεν κατοικεί στην αθανασία,
αλλά στην ευγένεια της φθοράς.

Ο άνθρωπος που αγαπά, που συγχωρεί, που σκύβει με ταπεινότητα
πάνω από τη ζωή όπως ο ήλιος στη σταγόνα,
είναι θεός μέσα στο δέρμα του ανθρώπου.
Η θεϊκότητα της θνητότητας είναι η ύψιστη αποκάλυψη.

Κάθε παραμύθι της Δροσοσταλιάς μιλά για τη στιγμή που η ψυχή
αγγίζει τη γη και ουρανό μαζί.
Για το άγγιγμα που δεν μένει, για τη ματιά που θυμάται.
Για την απλότητα που κρύβει το άπειρο.

Όλα όσα είμαστε — σκιά και φως, γέννηση και τέλος —
είναι νήματα του ίδιου ιστού.
Κι όταν το αναγνωρίσουμε,
ο θνητός γίνεται θεός.
Κι ο θεός — άνθρωπος.

Η Δροσοσταλιά δεν είναι μια σταγόνα.
Είναι ο καθρέφτης που μας δείχνει
πόσο αιώνιο μπορεί να γίνει το εφήμερο.
Γιατί οι θνητοί θεοί δεν ζουν για πάντα·
μα ζουν πλήρως.

Και στο τέλος,
όταν ο ήλιος στεγνώνει τη σταγόνα,
το φως της μένει πάνω στο φύλλο.
Όπως η ψυχή,
στο σώμα που κάποτε έζησε.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Αν αυτή η σκέψη σε άγγιξε, συνέχισε το ταξίδι του νου και της ψυχής μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας     https://morfeszois.com/katigories/skepseis/

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα