Το συγκλονιστικό μήνυμα «Δεν έχω οξυγόνο» έλαβε νέα διάσταση χάρη στον Κρίστιαν Ρούτσι, τον αδελφό του 22χρονου Ντένις που έχασε τη ζωή του στην Τέμπη. Με τη βοήθεια ενός φίλου του, ο Κρίστιαν χρησιμοποίησε έναν τρακτέρ για να γράψει το σύνθημα σε μια έκταση 100 στρεμμάτων λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη. Αυτή η κίνηση μετατρέπει τον προσωπικό πόνο σε ένα ισχυρό σύμβολο αντίστασης και ελπίδας.

Η τραγική απώλεια του νεαρού Ντένις στα Τέμπη συγκλόνισε την κοινωνία. Σε κάθε πλατεία της Ελλάδας και του εξωτερικού βροντούσαν τα λόγια «Δεν έχω οξυγόνο», καθώς οι πολίτες εξέφραζαν τη λύπη τους και απαιτούσαν δικαιοσύνη. Ο Κρίστιαν Ρούτσι αποφάσισε να δώσει μορφή στο συναίσθημα και να μετατρέψει τη θλίψη σε ένα σύμβολο για δικαίωση.

Ο Κρίστιαν και ο φίλος του εργάστηκαν ακούραστα για να ολοκληρωθεί η δημιουργία του μηνύματος. Επιλέγοντας μια έκταση 100 στρεμμάτων κοντά στη Θεσσαλονίκη, οργάνωσαν μια δημόσια και δυναμική κίνηση που μεταμορφώνει ένα απλό χωράφι σε ένα μεγάλο μωσαϊκό συναισθημάτων. Το τρακτέρ, που χρησιμοποίησε ως εργαλείο έκφρασης, μετέτρεψε το πεδίο σε έναν χώρο μνήμης και συλλογικής αντίστασης.

Χιλιάδες άνθρωποι υιοθέτησαν το μήνυμα «Δεν έχω οξυγόνο» σε όλη την Ελλάδα και τον κόσμο, μετατρέποντάς το σε φωνή διαμαρτυρίας και αντίστασης. Η δημόσια χρήση του συνθήματος απέδειξε ότι οι πολίτες απαιτούν αλλαγή και αναλαμβάνουν δράση όταν αντιμετωπίζουν αδικίες και βία.

Ο Κρίστιαν και ο φίλος του εκτέλεσαν αυτή την κίνηση με πάθος και αποφασιστικότητα, δίνοντας ελπίδα και αναζωπυρώνοντας τη συγκέντρωση δυνάμεων για το κοινό καλό. Η γενναιότητα του Κρίστιαν ενίσχυσε τον κοινωνικό προβληματισμό, καθώς, παρά το προσωπικό του βαθύ τραύμα, μετατρέπει τον πόνο σε ένα ισχυρό μήνυμα για το μέλλον.

Διάφορες κοινότητες και οργανώσεις οργάνωσαν συζητήσεις και εκδηλώσεις για να αναδείξουν τις αιτίες της βίας και της αδικίας που οδήγησαν στην τραγωδία στην Τέμπη. Οι φωνές των πολιτών ενώθηκαν σε ένα κοινό λόγο για υπευθυνότητα και πρόληψη, αναδεικνύοντας το δέσιμο της κοινωνίας απέναντι σε τέτοιες τραγωδίες.

Η κίνηση του Κρίστιαν Ρούτσι και του φίλου του, που τιμά τη μνήμη του νεαρού Ντένις και μετατρέπει την απώλεια σε δράση, συμβάλλει στη διαμόρφωση μιας κοινωνίας που δεν ανέχεται την αδικία. Το «Δεν έχω οξυγόνο» συνεχίζει να ηχεί σε κάθε πλατεία, υπενθυμίζοντας τη σημασία της και της συλλογικής ευθύνης.

Μέσω τέτοιων πρωτοβουλιών, πολίτες και οργανώσεις ενισχύουν τον αγώνα για δικαιοσύνη και προωθούν τον σεβασμό στη ζωή. Το μήνυμα αυτό μας καλεί να αναλάβουμε δράση, να τιμήσουμε τις αποκαλύψεις και να οικοδομήσουμε ένα μέλλον όπου η δικαιοσύνη και ο σεβασμός να είναι οι θεμέλιοι λίθοι της κοινωνίας μας.

Όπως ο ίδιος ανέφερε στον ραδιοφωνικό σταθμό Focus FM:

«Όλο αυτό ξεκίνησε από μία ιδέα. Πήγαμε στο χωράφι, το μελετήσαμε. Ούτε μαθηματικοί είμαστε, ούτε σαΐνια. Πήραμε ιμάντες και διαστάσεις από τις άκρες του χωραφιού για να δούμε σε ποιο πλαίσιο θα γίνει το “Δεν έχω οξυγόνο”. Γύρω στα 5 μέτρα ήταν η απόσταση από το ένα γράμμα στο άλλο» επισήμανε ότι το έργο έγινε το περασμένο Σάββατο, 15 Φεβρουαρίου και το βράδυ δεν μπορούσε να κοιμηθεί από την υπερένταση.

Αναφερόμενος στον αδερφό του είπε πως: «Όλοι μας στην αρχή ήμασταν σε κατάσταση σοκ. Ήμουν στον στρατό όταν συνέβη. Γύρισα από την υπηρεσία μου εκείνο το βράδυ χωρίς να γνωρίζω ότι αδερφός μου ήταν στο τρένο εκείνο το βράδυ. Μου είπε ένας φαντάρος έλα να δεις τι έγινε. Δεν γνώριζα τι γινόταν. Ήμουν σε σοκ μόνο που τα έβλεπα. Έπεσα για ύπνο, έβαλα το κινητό μου σε σίγαση. Όταν ξύπνησα, είδα 80 αναπάντητες από τη μητέρα μου. Την πήρα τηλέφωνο και με λυγμούς μου είπε τα άσχημα νέα, εύχομαι ποτέ κανείς να μην πάρει τέτοιο τηλεφώνημα στη ζωή του.

Βρέθηκα στη Λάρισα και  έκλαιγα όλη την ώρα, δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί. Σκηνές πολέμου στη Λάρισα, ένας χαμός, ασθενοφόρα, κόσμος να κλαίει και να ψάχνει τα παιδιά του. Έβγαιναν σακούλες από τα ασθενοφόρα. Ήμασταν 4 μέρες στο ξενοδοχείο μέχρι να ταυτοποιηθεί ο αδερφός μου».

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα –https://morfeszois.com/