Σε μια εποχή που θεωρούμε την πρόοδο και την τεχνολογία σημεία ελπίδας, η καθημερινή πραγματικότητα σε φέρνει αντιμέτωπο με μια ανείπωτη αδικία. Κάθε φορά που ακούμε για τα παιδιά που υφίστανται βία, εκμετάλλευση ή παραμέληση, νιώθω ένα βάρος στην καρδιά μου, ένα βάρος που με αναγκάζει να δηλώσω: «Αρνούμαι μέχρι θανάτου να αγαπήσω αυτόν τον κόσμο.»

Η Πικρία της Αδικίας

Πώς μπορούμε να μιλάμε για πρόοδο όταν οι πιο αθώοι, τα παιδιά, πληρώνουν το τίμημα για την αδιαφορία και την κατάπαυση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Σε κάθε γωνιά του πλανήτη, υφίστανται μορφές βίας που μας κάνουν να αμφισβητούμε την αξία της ανθρώπινης ζωής. Η καθημερινότητά τους είναι γεμάτη πόνο και απελπισία, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος επιλέγει να γυρίζει την πλάτη ή να προσφέρει ελαφριά λόγια παρηγοριάς, χωρίς ουσιαστική δράση.

Ο Φόβος της Εμπάθειας

Αρνιέμαι να αγαπήσω έναν κόσμο που επιτρέπει τη σωματική, ψυχολογική και συναισθηματική βία εναντίον των παιδιών του. Η αγάπη, όταν είναι αληθινή, δεν μπορεί να συνυπάρχει με την αδιαφορία για το δεινό. Η αμέλεια και η αδιαφορία δεν έχουν θέση σε μια κοινωνία που ονειρεύεται δικαιοσύνη και ανθρωπιά. Πώς μπορεί να υπάρξει ελπίδα όταν κάθε παιδί αξίζει έναν κόσμο που θα προστατεύει και θα εκτιμά;

Η Ευθύνη μας για το Αύριο

Δεν χρειάζεται να καταγγέλλουμε τις αδικίες — πρέπει να δράσουμε. Κάθε ένας από εμάς έχει την ευθύνη να ξανασκεφτεί την κατανάλωση, την πολιτική, την κοινωνική συμπεριφορά και τις αξίες που καθοδηγούν τη ζωή μας. Ο αγώνας για ένα καλύτερο μέλλον ξεκινά από την κατανόηση ότι η σιωπή απέναντι στο δεινό είναι μια μορφή συνεργασίας με αυτό.

• Εκπαίδευση και Ευαισθητοποίηση: Η ενημέρωση και η εκπαίδευση είναι τα όπλα μας για να αλλάξουμε τις διαστρεβλωμένες αντιλήψεις που οδηγούν στην κατάπαυση των δικαιωμάτων των παιδιών.
• Δράση και Συμμετοχή: Ο κάθε πολίτης πρέπει να συμμετέχει ενεργά σε δράσεις και οργανώσεις που εργάζονται για την προστασία των παιδιών. Η πολιτική πίεση μπορεί να δημιουργήσει δράση σε αλλαγές, ενώ η κοινωνική δημιουργεί αλυσίδες αλληλεγγύης.
• Αλληλεγγύη και Υποστήριξη: Η εμπιστοσύνη στον συνάνθρωπο και η αμοιβαία υποστήριξη είναι ο θεμέλιος λίθος μιας κοινωνίας που δεν αφήνει κανέναν πίσω.

Αναζητώντας την Αληθινή Αγάπη

Αρνούμαι να αγαπήσω έναν κόσμο που δεν προστατεύει τα αθώα. Ωστόσο, αυτή η άρνηση δεν είναι τελική — είναι μια πρόσκληση για αλλαγή. Μπορούμε να μετατρέψουμε τον πόνο και τη θλίψη σε καύσιμο για την αναζήτηση της δικαιοσύνης. Η αγάπη, σε αυτό το πλαίσιο, γίνεται μια δύναμη που απαιτεί και συμμετοχή, μια αγάπη που κρίνεται όχι από τα λόγια, αλλά από τις πράξεις.

Συμπέρασμα

Η δήλωση «Αρνούμαι μέχρι θανάτου να αγαπήσω αυτόν τον κόσμο» είναι μια κραυγή αντίστασης εναντίον των συστημικών αδικιών που πλήττουν τα πιο αδύναμα μέλη της κοινωνίας μας. Είναι μια υπενθύμιση ότι, μέχρι να υπάρξει μια ουσιαστική αλλαγή που θα προστατεύει τα παιδιά από κάθε μορφή βίας και καταπίεσης, η πραγματική μας αγάπη δεν μπορεί να προσφερθεί στο υπάρχον σύστημα.

Ας μετατρέψουμε τη θλίψη σε ενέργεια, την αδικία σε δράση, και ας εργαστούμε όλοι μαζί για έναν κόσμο που θα τιμά και θα προστατεύει την αθωότητα και το δικαίωμα στη ζωή.

Συντάκτης  Δέσποινα Μπλάτζα  – https://morfeszois.com/