Τρέχουν οι άνθρωποι. Τρέχουν σαν υπνωτισμένοι, σαν κοπάδια από μικρά ψάρια που ακολουθούν το ρεύμα χωρίς να ρωτούν πού οδηγεί. Τρέχεις κι εσύ. Χάνεσαι μέσα στο πλήθος, αναπνέεις στους ρυθμούς του, καταπίνεις τις ίδιες ιδέες, φοράς τις ίδιες μάσκες. Όχι γιατί το θέλεις. Αλλά γιατί έτσι έμαθες. Γιατί έτσι σου είπαν. Γιατί το να διαφέρεις, τρομάζει πιο πολύ κι από τον κίνδυνο.

Κάθε πρωί φοράς έναν ρόλο, έναν χαρακτήρα που δεν σου ανήκει. Ακολουθείς ένα σενάριο που έγραψαν άλλοι. Η καρδιά σου φωνάζει, σου τραβάει το μανίκι σαν παιδί που θέλει να τρέξει προς άλλη κατεύθυνση. Εσύ τη σπρώχνεις πίσω. Σιωπή. Μην ακουστείς. Μην ξεχωρίσεις. Μην κάνεις θόρυβο.

Δίνεις χρόνο, χρήματα και ενέργεια σε πράγματα που δε σε γεμίζουν. Γελάς με αστεία που δεν σε αγγίζουν. Συγκατατίθεσαι σε σχέσεις που σε στεγνώνουν. Κρύβεσαι. Ποιος θα αντέξει να σε δει αληθινό; Ποιος θα σε αποδεχτεί όπως είσαι; Ντρέπεσαι για τα δάκρυά σου, γιατί σου είπαν πως είναι αδυναμία. Μαραζώνεις σε εξαντλητικές δίαιτες και σκληρές εικόνες γιατί οι άλλοι δεν έμαθαν ποτέ να αγαπούν το μέσα σου.

Κι όμως, δεν είναι αυτή η ζωή.
Η ζωή δεν είναι ομοιομορφία. Δεν είναι αποδοχή με όρους. Δεν είναι «ναι» που ψιθυρίζεις από φόβο.

Στάσου. Μείνε λίγο μόνος. Στην ησυχία θα δεις καθαρά.
Ρίξε στο τραπέζι όσα σου φόρεσαν: αξίες, πρέπει, ενοχές, ρόλους. Κοίταξέ τα. Αναρωτήσου: «Μου ταιριάζουν; Είναι δικά μου; Ή μήπως απλώς δεν τόλμησα να τα απορρίψω;»
Δες πώς όλοι φορέσαμε πανομοιότυπες στολές. Πώς παλέψαμε να γίνουμε ίδιοι, και ξεχάσαμε ποιοι ήμασταν.

Αλλά εσύ… μπορείς να αλλάξεις.

Αν θες, κράτησέ τα όλα αυτά. Μπορεί να είναι πιο εύκολο. Πιο ασφαλές.
Αν όμως λαχταράς την ελευθερία, πέτα τα. Άφησε πίσω σου τη μάζα. Πες «όχι» στα κουτάκια. Πες «ναι» στη δική σου αλήθεια.

Γύρνα μέσα σου. Δες τι αγαπάς πραγματικά, τι σε συγκινεί, τι σε ενοχλεί, τι ονειρεύεσαι όταν δεν σε βλέπει κανείς. Αναγνώρισε την ιδιαιτερότητά σου, όχι σαν βάρος, αλλά σαν θησαυρό.

Μίλα με τη φωνή σου. Όχι με τη δική τους.
Ζήσε για εσένα. Όχι για να σε εγκρίνουν.
Γίνε εσύ. Όχι «κάποιος σαν όλους τους άλλους».

Και ναι, θα κάνεις λάθη. Θα σε πουν περίεργο, υπερβολικό, δραματικό. Θα σε κρίνουν γιατί δεν ταιριάζεις στο καλούπι τους. Αλλά κάθε μικρή σου “παραξενιά” θα είναι απόδειξη ότι δεν λύγισες, δεν παραιτήθηκες, δεν συμβιβάστηκες.

Όταν το πλήθος ψάχνει καθρέφτες, εσύ γίνε πυξίδα.
Εσύ, ο διαφορετικός, γίνε το φως που δείχνει σε άλλους ότι μπορούν κι εκείνοι να σταματήσουν να τρέχουν. Να αρχίσουν να ζουν.

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα