Σε μια νύχτα βυθισμένη στην απόλυτη ησυχία, μια κραυγή αντηχεί στο κοινό. Ένα ξαφνικό ξύπνημα, και όλα γύρω είναι νεκρά, σιωπηλά, λες και ο χρόνος πάγωσε για μια στιγμή. Κάτι δεν πάει καλά. Η καρδιά χτυπά δυνατά, αλλά η σιωπή είναι τόσο βαριά που πνίγει την αναπνοή.

Αυτή η ησυχία δεν είναι η συνηθισμένη ηρεμία της νύχτας. Είναι η ησυχία που προμηνύει το αναπόφευκτο. Κάπου μέσα στους ίδιους μας τους φόβους, οι εφιάλτες μας παίρνουν σάρκα και οστά, και τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας αρχίζουν να θολώνουν.

Η σκιά που μας παρακολουθεί, το βήμα που ακούγεται από το σκοτάδι, οι ψίθυροι του ανέμου που μοιάζουν με κρυφά μηνύματα… όλα φαντάζουν τόσο οικεία, αλλά και ξένα ταυτόχρονα. Μήπως αυτή η σιωπή είναι απλώς η αντανάκλαση του τρόμου που ζει μέσα μας;

Η κραυγή, η τελευταία κραυγή που αντηχεί, είναι αυτή που ποτέ δεν ακούγεται. Και όταν η ησυχία σπάσει, ίσως να είναι ήδη αργά.

Ήταν μια νύχτα σαν όλες τις άλλες, κάτι διαφορετικό κρυβόταν στον αέρα. Κάθε ήχος ακούγονταν εκκωφαντικός, κάθε ψίθυρος φαινόταν σαν κραυγή, και η σιωπή που ακολούθησε ήταν βαρύτερη από ποτέ.

Η ησυχία έγινε ασύλληπτη, σαν να είχε καταπιεί τον κόσμο. Στη θέση της, μόνο η αντίληψη των εφιαλτών μας, σαν παραμορφωμένα όνειρα που αδυνατούν να φύγουν από το μυαλό. Κάθε στιγμή ήταν βουβή, γεμάτη αγωνία, όπως όταν τα βλέμματα παραμένουν καρφωμένα στο σκοτάδι, αναμένοντας το χειρότερο.

Αυτή η νύχτα… το τέλος μιας εποχής ή η αρχή ενός νέου εφιάλτη; Ποιος μπορεί να το ξέρει όταν ο φόβος γίνεται ο μοναδικός ήχος που γεμίζει την καρδιά;

Αφιερωμένο για όλες τις ψυχές που έφυγαν απότομα και σκληρά .

ΤΕΜΠΗ 2023

ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ

Συντάκτης  Δέσποινα Μπλάτζα – https://morfeszois.com/