Η πόλη ξαγρυπνά, ντυμένη με φώτα που δεν υπόσχονται τίποτα. Κάθε στάση, κάθε διασταύρωση, κάθε αδιέξοδο, μια ιστορία που δεν ειπώθηκε ποτέ. Τα βήματά μου βαραίνουν στους δρόμους της, χαμένα μέσα στο άψυχο πλήθος. Ψάχνω κάτι, κάποιον—ίσως εσένα, ίσως μια αίσθηση από εκείνη τη νύχτα που δεν έσβησε ποτέ από τη μνήμη μου.

Οι περαστικοί βιάζονται, αγέλαστοι, προστατευμένοι πίσω από τις μάσκες τους. Δεν με βλέπουν. Δεν με ακούν. Και όμως, μέσα στο παγωμένο αυτό σκηνικό, ένα αεράκι παιχνιδίζει με τα μαλλιά μου, σαν χάδι απαλό, σαν μια ανάσα ελευθερίας. Για μια στιγμή, σταματώ. Κλείνω τα μάτια.

Μυρίζω τον αέρα—έχει τη νοσταλγία ενός ονείρου που κάποτε έζησα, τη γλύκα μιας αγάπης που άνθισε για λίγο και χάθηκε. Και ξαφνικά, δεν φοβάμαι πια. Ούτε το σκοτάδι ούτε τη μοναξιά. Η ανάμνηση σε φέρνει κοντά μου, σαν να μην πέρασε ο χρόνος, σαν να στέκεσαι ακόμα εκεί, στην ίδια γωνία, με το βλέμμα σου γεμάτο μυστήριο.

Που οδηγούν οι δρόμοι που κάποτε περπατήσαμε μαζί; Πού χάνεται ένας έρωτας που γεννήθηκε στη σιωπή της νύχτας; Η ψυχή μου σε αναζήτηση, διψά για την ευτυχία που κάποτε γνώρισε. Και ξέρω πως ακόμα κι αν όλα σβήσουν, το κάρμα εκείνης της νύχτας θα μας ενώνει για πάντα.

Μένω εκεί, στην άκρη του δρόμου, αγκαλιά με τις ξεχασμένες αναμνήσεις. Δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο. Μόνο την αίσθηση πως κάπου, σε κάποιο άλλο σύμπαν, σε μια άλλη νύχτα, η αγάπη μας συνεχίζει να ζει.

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα