Η αίσθηση του ανήκειν είναι μια από τις πιο αρχέγονες ανάγκες του ανθρώπου. Από την πρώτη μας ανάσα, αναζητούμε ένα μέρος να κουρνιάσουμε, μια αγκαλιά να μας τυλίξει, ένα περιβάλλον όπου θα είμαστε ασφαλείς. Μεγαλώνουμε με την ιδέα ότι πρέπει να βρούμε το «σπίτι» μας – όχι μόνο ως τοίχους και στέγη, αλλά ως μια ομάδα ανθρώπων, μια ταυτότητα, έναν σκοπό.

Όμως, υπάρχουν ψυχές που δεν μπορούν να ριζώσουν. Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται με έναν χάρτη χαραγμένο βαθιά μέσα τους, όχι για να τους δείξει πού ανήκουν, αλλά για να τους θυμίζει ότι είναι προορισμένοι να ταξιδεύουν. Είναι οι νομάδες του νου, εκείνοι που το αίμα τους πάλλεται με τον ρυθμό της περιπλάνησης.

Όταν το «ανήκειν» γίνεται φυλακή

Σε έναν κόσμο που λατρεύει την κανονικότητα, το να μην ανήκεις μοιάζει συχνά με κατάρα. Μπορεί να σε ρωτήσουν: «Γιατί δεν ριζώνεις;», «Γιατί δεν χωράς;», «Γιατί δεν είσαι όπως οι άλλοι;». Μα πώς να εξηγήσεις ότι ορισμένες ψυχές δεν φυλακίζονται μέσα σε όρια, κοινωνικά καλούπια, ταμπέλες;

Το να ανήκεις σημαίνει ασφάλεια, αλλά καμιά φορά, αυτή η ασφάλεια έχει το τίμημα του συμβιβασμού. Να χαμηλώσεις τη φωνή σου για να ταιριάξεις με το πλήθος. Να μαζέψεις τα φτερά σου για να μη φαίνεσαι διαφορετικός. Να προσαρμόσεις τα όνειρά σου στις προσδοκίες των άλλων.

Όμως, τι γίνεται όταν η ψυχή σου διψά για κάτι άλλο; Όταν κάθε φορά που προσπαθείς να ταιριάξεις, νιώθεις ότι χάνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου;

Η ελευθερία του να μην ανήκεις πουθενά

Υπάρχει μια ιδιαίτερη μαγεία στο να είσαι ελεύθερος. Όχι ελεύθερος με την έννοια της μοναξιάς, αλλά ελεύθερος να ανακαλύψεις τον κόσμο χωρίς να σε δεσμεύουν οι προσδοκίες κανενός. Να μπορείς να βαδίζεις σε άγνωστα μονοπάτια, να αφήνεις πίσω σου ό,τι δεν σε γεμίζει, να χτίζεις τον εαυτό σου ξανά και ξανά, όπως εσύ επιλέγεις.

Οι άνθρωποι που δεν ανήκουν πουθενά, συχνά ανήκουν στα όνειρά τους. Εκεί, βρίσκουν καταφύγιο, εκεί γεννιούνται και αναγεννιούνται. Στα όνειρά τους δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχει η ανάγκη να αποδείξουν κάτι σε κανέναν.

Να μην ανήκεις πουθενά δεν σημαίνει ότι είσαι χαμένος. Σημαίνει ότι έχεις επιλέξει να χαράξεις τη δική σου διαδρομή, αντί να ακολουθήσεις μια ήδη χαραγμένη πορεία. Σημαίνει ότι δεν δέχεσαι να σε ορίζουν οι ταμπέλες.

Γιατί μερικοί άνθρωποι δεν είναι φτιαγμένοι για να ριζώσουν…

Υπάρχουν ψυχές που γεννιούνται για να ταξιδεύουν. Που ζουν στις πόλεις σαν ξένοι, στις σχέσεις σαν περαστικοί, στα κοινωνικά σύνολα σαν παρατηρητές. Δεν τους λείπει η αγάπη, ούτε η ανθρώπινη επαφή – τους λείπει η αίσθηση της απόλυτης, αυθεντικής ελευθερίας.

Η καρδιά τους χτυπά δυνατά όταν βρίσκονται μπροστά σε έναν άγνωστο ορίζοντα, όταν περπατούν σε δρόμους που δεν έχουν ξαναπατήσει, όταν βλέπουν το φως του ήλιου να χαϊδεύει το πρόσωπό τους σε έναν τόπο όπου κανείς δεν ξέρει το όνομά τους.

Ίσως ο κόσμος τους θεωρεί ασταθείς, περιπλανώμενους, ονειροπόλους. Μα στην πραγματικότητα, είναι οι μόνοι που ζουν αληθινά.

Γιατί δεν ανήκουν πουθενά – παρά μονάχα στα όνειρά τους.

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα