Κανείς δεν θέλει τον πόνο. Τον αποφεύγουμε, τον φοβόμαστε, τον αναθεματίζουμε. Κι όμως, αν κοιτάξεις πίσω, θα δεις πως μερικά από τα πιο καθοριστικά μαθήματα της ζωής σου δεν ήρθαν μέσα από την ευκολία, αλλά μέσα από την πληγή. Από εκείνους τους ανθρώπους που –θελημένα ή άθελά τους– σε πλήγωσαν.

Και όχι, ο πόνος δεν τους δικαιώνει. Δεν τους εξαγνίζει. Αλλά σε εσένα, αν επιλέξεις να σταθείς απέναντί του με επίγνωση, μπορεί να δώσει κάτι πολύτιμο: αυτογνωσία, ωριμότητα, μεταμόρφωση.

Δεν σε πονάνε όλοι για τον ίδιο λόγο

Υπάρχουν εκείνοι που σε πληγώνουν χωρίς να το θέλουν – από δικά τους τραύματα, φόβους ή άγνοια. Υπάρχουν όμως και αυτοί που σε πλήγωσαν συνειδητά. Όχι απαραίτητα επειδή σε μισούν, αλλά επειδή δεν ξέρουν να αγαπούν.

Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, κάτι μένει: ο εαυτός σου. Πώς αντέδρασες. Πώς ένιωσες. Πού λύγισες. Πού σηκώθηκες. Εκεί κρύβεται η γνώση.

Ο πόνος ως καθρέφτης

Οι άνθρωποι που σε πόνεσαν, έγιναν καθρέφτης. Ανέδειξαν τα όριά σου. Την ανάγκη σου για αποδοχή. Την αδυναμία σου να πεις “όχι”. Την τάση σου να αγκιστρώνεσαι σε ό,τι υπόσχεται, αλλά δεν προσφέρει.

Και τότε κατάλαβες:

• Πού υποτιμάς τον εαυτό σου.

• Πού χαρίζεις τον χρόνο και την ενέργειά σου χωρίς ανταπόδοση.

• Πόσο αξίζει να μάθεις να προστατεύεις την ψυχή σου.

Μαθαίνεις να συγχωρείς (ή να απομακρύνεσαι)

Η πληγή σε φέρνει μπροστά σε μια κρίσιμη απόφαση: θα μείνεις στάσιμος στον θυμό ή θα κινηθείς προς τη λύτρωση;

Η συγχώρεση δεν σημαίνει λήθη. Σημαίνει ελευθερία. Ελευθερία από την πικρία, από την ανάγκη για εκδίκηση, από την ανακύκλωση του πόνου.

Αλλά και η απομάκρυνση είναι μάθημα. Όταν λες “ως εδώ”, δεν είσαι σκληρός. Είσαι υγιής. Μαθαίνεις να μην επιτρέπεις σε κανέναν να σε τραυματίζει διαρκώς. Και αυτό, πολλές φορές, είναι η μεγαλύτερη πράξη αγάπης προς τον εαυτό σου.

Κάθε πληγή, μια ρωγμή στο εγώ – αλλά και μια χαραμάδα στο φως

Ο πόνος ανοίγει. Πονάει. Αλλά και φωτίζει. Μερικές φορές, χρειάζεται να “σπάσουμε” για να ανακαλύψουμε τα κομμάτια μας. Να τα κοιτάξουμε. Να τα αγαπήσουμε. Και να τα επανασυνθέσουμε με περισσότερη επίγνωση.

Μέσα από τους ανθρώπους που σε πλήγωσαν, ίσως έμαθες:

• Να ακούς περισσότερο το ένστικτό σου.

• Να απαιτείς σεβασμό.

• Να αναγνωρίζεις τι δεν θέλεις.

• Να σέβεσαι εσένα, επιτέλους.

Τελικά, μεγαλώνεις

Κάθε φορά που γλύτωσες από μια δύσκολη σχέση, κάθε φορά που είπες “ως εδώ”, κάθε φορά που έκλαψες και ξανασηκώθηκες, μεγάλωσες. Όχι απαραίτητα ηλικιακά – συναισθηματικά, υπαρξιακά, εσωτερικά.

Και αυτή η ωρίμανση είναι το δώρο που αφήνει πίσω ο πόνος, όταν τον μετατρέψεις σε γνώση.

Δεν τους ζητάς να σε πληγώσουν ξανά. Δεν τους δικαιολογείς. Αλλά αναγνωρίζεις. Ότι μέσα από εκείνον τον άνθρωπο, είδες εσένα πιο καθαρά. Ότι η πληγή έγινε πέρασμα. Κι ότι από την άλλη πλευρά της, σε περίμενε μια πιο δυνατή, πιο συνειδητή, πιο αληθινή εκδοχή του εαυτού σου.

Γιατί ναι – οι άνθρωποι που σε πονάνε, σε μαθαίνουν.

Το ερώτημα είναι: μαθαίνεις εσύ;

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα