Οι άνθρωποι έχουμε μια βαθιά ριζωμένη ανάγκη για σταθερότητα. Παλεύουμε να διατηρήσουμε την «ισορροπία» της ζωής μας, ακόμα κι όταν αυτή τρίζει από τα θεμέλιά της. Δεχόμαστε σχέσεις, φιλίες, καταστάσεις που έχουν λήξει από καιρό, μόνο και μόνο για να μη βρεθούμε στο κενό. Κρατάμε ανθρώπους που ξεκάθαρα δεν θέλουν να μείνουν, επειδή φοβόμαστε το άγνωστο της απουσίας τους.

Ανεχόμαστε τη σιωπή τους, τις απουσίες τους, την αδιαφορία τους. Συμβιβαζόμαστε με την ιδέα ότι «έτσι είναι αυτοί», ενώ μέσα μας πνιγόμαστε από την ανάγκη για μια αυθεντική, ειλικρινή σύνδεση. Τους δικαιολογούμε συνεχώς, τους δίνουμε δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες, ενώ εκείνοι δεν έδωσαν ούτε μια για να αποδείξουν πως αξίζουν.

Δεν στάθηκαν δίπλα μας όταν τους χρειαστήκαμε. Δεν κράτησαν το χέρι μας όταν όλα έμοιαζαν να καταρρέουν. Δεν έδειξαν πως ενδιαφέρονται πραγματικά, κι όταν η δυσκολία χτύπησε την πόρτα μας, εξαφανίστηκαν χωρίς καν να κοιτάξουν πίσω. Έφυγαν σιωπηλά, αφήνοντας πίσω ερωτήματα, θραύσματα από εμάς και μια αίσθηση προδοσίας που δύσκολα επουλώνεται.

Δεν έχει πάντα σημασία το «γιατί». Δεν θα πάρουμε όλες τις απαντήσεις που θέλουμε. Και δεν τις χρειαζόμαστε. Γιατί η αλήθεια τους βρίσκεται στις πράξεις, όχι στα λόγια που ποτέ δεν ειπώθηκαν. Αν ήθελαν να μείνουν, θα έμεναν. Κανείς δεν χάνεται κατά λάθος.

Υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή μας για να πάρουν, όχι να δώσουν. Που μυρίζονται την καλοσύνη μας σαν αρπακτικά και τη μετατρέπουν σε όπλο εναντίον μας. Παίρνουν τη ζεστασιά μας για να ζεστάνουν τις παγωμένες τους ψυχές και μόλις νιώσουν καλύτερα, μας αφήνουν να παγώσουμε μόνοι μας.

Αυτοί οι άνθρωποι δε γνωρίζουν τι σημαίνει αγάπη, σύνδεση, αυθεντικότητα. Δεν τους έμαθε κανείς πώς να δίνουν. Περιπλανώνται από σχέση σε σχέση, από φιλία σε φιλία, χωρίς ρίζες και χωρίς προορισμό. Φοβούνται να μείνουν, γιατί δεν αντέχουν το βάρος της ευθύνης και της δέσμευσης. Δεν είναι λύκοι, μα ούτε και ήρωες. Είναι απλοί περαστικοί που παριστάνουν κάτι που δεν είναι.

Γι’ αυτό, μην προσπαθείς να τους αλλάξεις. Μην παλεύεις να κρατήσεις δίπλα σου κάποιον που δεν θέλει να είναι εκεί. Δεν είναι ευθύνη σου να τους θεραπεύσεις. Δεν είναι αποστολή σου να τους σώσεις.

Γιατί όσο προσκολλάσαι σ’ αυτούς που δεν έχουν θέση στη ζωή σου, κλείνεις την πόρτα σε εκείνους που αξίζουν να μπουν. Σε αυτούς που θα σταθούν δίπλα σου από επιλογή και όχι από ανάγκη. Που δε θα ζηλέψουν τη λάμψη σου, αλλά θα γίνουν καθρέφτες για να τη δεις πιο καθαρά. Που θα σε στηρίξουν στα δύσκολα, χωρίς να τους το ζητήσεις. Που θα μείνουν επειδή το θέλουν, όχι επειδή τους έπεισες.

Αυτούς να κρατήσεις. Αυτούς να καλέσεις στα όνειρά σου και στις πιο βαθιές σου επιθυμίες. Αυτούς να αφήσεις να γίνουν το λιμάνι σου, όταν οι καταιγίδες σου δε λένε να κοπάσουν. Γιατί αυτοί θα σταθούν. Θα μείνουν. Θα πολεμήσουν δίπλα σου, κι όχι απέναντί σου.

Μη φοβηθείς να αδειάσεις τη ζωή σου από όσους δεν της προσφέρουν φως. Γιατί μόνο τότε θα κάνεις χώρο για τους ανθρώπους που θα φωτίσουν τον δρόμο σου με όλη τους την ψυχή.

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα