Κάθε μέρα, κάπου στον κόσμο, ένα παιδί σιωπά. Όχι επειδή δεν έχει κάτι να πει, αλλά επειδή κανείς δεν το ακούει. Η παιδική κακοποίηση αποτελεί μια από τις πιο σκοτεινές πτυχές της παγκόσμιας κοινωνίας και, όμως, παραμένει –στην πλειονότητα των περιπτώσεων– αόρατη. Γιατί;

Η σιωπή δεν είναι συναίνεση

Πίσω από κλειστές πόρτες, σε σχολικές αίθουσες ή ακόμα και σε ψηφιακές πλατφόρμες, χιλιάδες παιδιά καθημερινά υφίστανται σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική βία. Σύμφωνα με την UNICEF, 1 στα 2 παιδιά ηλικίας 2 έως 17 ετών έχει βιώσει κάποια μορφή βίας παγκοσμίως. Παρ’ όλα αυτά, μόνο ένα μικρό ποσοστό περιστατικών καταγράφεται επίσημα. Οι περισσότερες ιστορίες δεν φτάνουν ποτέ στις Αρχές.

Γιατί δεν μιλάμε γι’ αυτό; Οι λόγοι είναι πολλοί: φόβος, ντροπή, οικογενειακή πίεση, πολιτισμικά ταμπού και –κυρίως– έλλειψη εμπιστοσύνης σε όσους οφείλουν να προστατεύουν.

Οικογένεια: Το πρώτο καταφύγιο ή το πρώτο τραύμα;

Αν και θα έπρεπε να αποτελεί χώρο ασφάλειας και στοργής, η οικογένεια αποδεικνύεται δυστυχώς ο πιο συχνός θύτης. Σε πολλές χώρες, η σωματική τιμωρία εξακολουθεί να θεωρείται “παιδαγωγικό εργαλείο” και όχι μορφή βίας. Το ίδιο ισχύει και για την ψυχολογική κακοποίηση, η οποία αφήνει πληγές εξίσου βαθιές με τις σωματικές – απλώς δεν φαίνονται.

Ακόμα και στις ανεπτυγμένες χώρες, οι μηχανισμοί προστασίας συχνά αδυνατούν να ανταποκριθούν έγκαιρα. Η γραφειοκρατία, η έλλειψη κοινωνικών δομών, αλλά και η απουσία εξειδικευμένου προσωπικού καθυστερούν ή ακυρώνουν την επέμβαση.

Όταν το διαδίκτυο γίνεται εργαλείο βίας

Στην εποχή της οθόνης, η παιδική κακοποίηση έχει περάσει και στον ψηφιακό κόσμο. Cyberbullying, grooming, παιδική πορνογραφία – όροι που πριν λίγα χρόνια φάνταζαν άγνωστοι, σήμερα αποτελούν μέρος μιας δυστοπικής καθημερινότητας για χιλιάδες παιδιά. Το ίντερνετ μπορεί να γίνει παγίδα, ειδικά όταν οι γονείς δεν γνωρίζουν ή δεν παρακολουθούν τη διαδικτυακή δραστηριότητα των παιδιών τους.

Η λύση δεν είναι απλή – αλλά είναι εφικτή

Η καταπολέμηση της παιδικής κακοποίησης δεν απαιτεί μόνο νομοθετικά μέτρα. Χρειάζεται παιδεία, ευαισθητοποίηση και συνεχή επαγρύπνηση. Κάθε ενήλικας οφείλει να παρατηρεί, να ακούει και να παρεμβαίνει. Οι εκπαιδευτικοί, οι γιατροί, οι κοινωνικοί λειτουργοί και –κυρίως– οι ίδιοι οι γονείς πρέπει να εκπαιδεύονται συστηματικά ώστε να αναγνωρίζουν τα σημάδια.

Παράλληλα, οι κυβερνήσεις οφείλουν να χρηματοδοτήσουν ουσιαστικά δομές υποστήριξης και όχι να περιορίζονται σε επικοινωνιακά προγράμματα ευαισθητοποίησης.

Το βλέπεις; Μην το προσπερνάς

Η παιδική κακοποίηση δεν είναι ένα μακρινό πρόβλημα. Δεν συμβαίνει “σε άλλους”. Μπορεί να βρίσκεται στο διπλανό διαμέρισμα, στο σχολείο της γειτονιάς ή ακόμα και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Όσο επιλέγουμε να αποστρέφουμε το βλέμμα, γινόμαστε μέρος της σιωπής.

Ήρθε η ώρα να δώσουμε φωνή σε εκείνα που δεν μπορούν να μιλήσουν. Να γίνουμε το βλέμμα, η φωνή και η ασπίδα των παιδιών που το έχουν ανάγκη.

Αν αυτή η είδηση σε άγγιξε, συνέχισε να ανακαλύπτεις τον κόσμο μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας  https://morfeszois.com/katigories/kosmos/

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα –https://morfeszois.com/