Είναι κάτι κορίτσια αλλιώτικα.
Περπατούν ξυπόλυτα στα σύννεφα,
κρατώντας στις φούχτες τους βροχές.
Μιλούν με τον άνεμο,
χαμογελούν στον κεραυνό
και αφήνουν τα δάκρυά τους
να ποτίσουν τα όνειρα.

Δεν θα τις δεις στα πλήθη,
μα όταν τις συναντήσεις,
θα σωπάσει ο κόσμος.

Έχουν μέσα τους νύχτες
που δεν μίλησαν σε κανέναν,
αστραπές που δεν έκαψαν,
παρά μόνο τις μάσκες τους.

Τις είπαν παράξενες.
Τις είπαν πολύ ευαίσθητες.
Μα εκείνες,
σαν την παπαρούνα στο πεδίο της μάχης,
ανθίζουν στην πληγή.

Μετά την καταιγίδα,
δεν τρέχουν να στεγνώσουν.
Στέκονται ακίνητες,
με μάτια υγρά και καρδιά διάφανη,
σαν να περίμεναν το ξέσπασμα για να γίνουν φως.

Η λάμψη τους δεν είναι κραυγή·
είναι ψίθυρος.
Φλόγα που σιγοκαίει στα μυστικά δωμάτια της ψυχής.
Σε φωτίζει χωρίς να σε τυφλώνει.

Αυτά τα κορίτσια
γράφουν με φεγγαρόφως,
σφραγίζουν τα τραύματα με στίχους,
και βαδίζουν με την ήρεμη βεβαιότητα
ότι κάθε καταιγίδα
είναι απλώς μια δοκιμασία για την επόμενη λάμψη τους.

Δεν ζητούν σωτήρες.
Έμαθαν να σώζουν τον εαυτό τους,
πιάνοντας το χέρι της σιωπής
και προσεύχοντας μέσα από τη μουσική της καρδιάς τους.

Κι όταν τελειώσει η μπόρα,
εκεί που όλοι κοιτούν ουράνια τόξα,
εκείνες λάμπουν.
Όχι σαν ήλιοι.
Αλλά σαν εκείνο το πρώτο φως που γεννιέται
μέσα από τη στάχτη.

Αθόρυβες.
Ανεξήγητες.
Αληθινές.

Αν τύχει και δεις ένα τέτοιο κορίτσι, μην το προσπεράσεις.
Κρύβει μέσα του την ίδια τη μνήμη της βροχής και τη δύναμη του ήλιου.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Αν αυτή η σκέψη σε άγγιξε, συνέχισε το ταξίδι του νου και της ψυχής μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας     https://morfeszois.com/katigories/skepseis/

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα