Υπάρχουν εκείνες οι στιγμές.
Περιστρέφονται σαν κύματα, μπερδεύονται σαν νήματα που δεν βρίσκουν άκρη, αγανακτούν στην πορεία τους και χάνουν τον προορισμό τους.
Στιγμές που θρυμματίζονται, που γίνονται σκληρές, που αφήνουν την ψυχή να πονά και σαστίζουν το βλέμμα.

Και τότε, μοιάζουν σαν να χάνονται στον άνεμο∙
να αφήνονται στα ταξίδια του αγέρα, εκεί όπου δεν υπάρχει αντίδοτο, καμία άμεση λύτρωση.
Μόνο αναμονή.
Μια αναμονή που γίνεται δάσκαλος υπομονής, μια σιωπή που μας μαθαίνει να αναπνέουμε πιο βαθιά.

Κι όμως, όσο κι αν μοιάζουν αβάσταχτες, όλες οι στιγμές περνούν.
Σαν ποτάμι που δεν σταματά ποτέ, φεύγουν για να έρθουν οι επόμενες.
Κι εκεί κρύβεται το μυστικό: δεν είναι οι στιγμές που μας καθορίζουν, αλλά η δύναμη με την οποία τις αντιμετωπίζουμε.

Υπάρχουν, λοιπόν, εκείνες οι στιγμές που μας καλούν να σταθούμε όρθιοι.
Να είμαστε δυνατοί, ακόμη κι όταν η ψυχή τρέμει.
Γιατί μέσα από την αγωνία, την απογοήτευση και την αναμονή, ανθίζει η ελπίδα.
Και η ελπίδα είναι πάντα το πρώτο βήμα προς το φως……

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Αν αυτή η σκέψη σε άγγιξε, συνέχισε το ταξίδι του νου και της ψυχής μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας     https://morfeszois.com/katigories/skepseis/

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα