Στο σκοτάδι της νύχτας,
τα όνειρά μας είναι κεράκια.
Λιώνουν αργά,
και αφήνουν άρωμα ελπίδας
στον αέρα της ψυχής.

Κάθε φλόγα, μια σκέψη.
Κάθε σταγόνα κεριού, μια ανάμνηση.
Και όσο λιώνουν,
το φως τους μεγαλώνει μέσα μας,
σαν μυστικό φως που κανείς δεν μπορεί να σβήσει.

Η σιωπή συνοδεύει τα όνειρα.
Κι εμείς περπατάμε ανάμεσά τους,
με τη φαντασία σαν χάρτη,
και την καρδιά σαν πυξίδα.

Στα κέρινα μας όνειρα,
οι φόβοι λιώνουν μαζί με το κερί.
Κι η ελπίδα φωτίζει τις σκοτεινές γωνιές.
Κάθε μικρή φλόγα, ένα φως που μας θυμίζει:
η ζωή είναι φως που αξίζει να αναβοσβήνει.

Στα όνειρα που κρατάμε σαν κεριά,
η απλότητα γίνεται θησαυρός.
Η σιωπή γίνεται μουσική.
Και η ψυχή μας, γυμνή αλλά φωτεινή,
ανακαλύπτει τη δύναμη της αργής καύσης.

Μην φοβάσαι να αφήσεις το κερί να λιώσει.
Μην κλείνεις τη φλόγα σου για τους άλλους.
Η ομορφιά των κέρινων ονείρων
είναι πως φωτίζουν μόνο για σένα,
και η ζεστασιά τους μένει για πάντα μέσα σου.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα