Τις νύχτες που ο άνεμος χαμηλώνει τη φωνή του,
αν ακούσεις προσεκτικά,
θα νιώσεις κάτι να ανασαίνει βαθιά μέσα στη γη.
Είναι τα δέντρα που ονειρεύονται.

Ονειρεύονται βροχές που θυμούνται,
ήλιους που τα χάιδεψαν,
και βήματα ανθρώπων που στάθηκαν κάτω από τη σκιά τους
χωρίς να μιλούν — μόνο να νιώθουν.

Κάθε κορμός κρύβει μια ιστορία,
κάθε φύλλο μια ανάμνηση φωτός.
Κι όταν κοιμόμαστε,
εκείνα στέκονται άγρυπνα,
κρατώντας ισορροπία ανάμεσα σε ουρανό και χώμα.

Ίσως, χωρίς να το καταλαβαίνουμε,
τα όνειρά μας μπλέκονται με τα δικά τους.
Ίσως, όταν ονειρευόμαστε δάση,
δεν είναι φαντασία — είναι ανάμνηση.

Η φύση δεν ξεχωρίζει τον άνθρωπο από το θαύμα της.
Μας εμπεριέχει, μας αναπνέει, μας θυμάται.
Και όσο υπάρχουν δέντρα που ονειρεύονται,
υπάρχει ελπίδα να ονειρευτούμε κι εμείς ξανά.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα