Βαδίζουμε ξυπόλητοι·
σε δρόμους που λάμπουν από ψευδές φως,
σε σιωπές που αντηχούν περισσότερο από λόγια.
Κάθε μας βήμα, ένας ήχος εύθραυστος,
μια ανάσα που κινδυνεύει να σπάσει το λεπτό γυαλί της ψυχής.

Ζούμε μέσα σε καθρέφτες.
Αντανακλάσεις των εαυτών μας,
σμιλεμένες από ανάγκη, φόβο, επίδειξη.
Κρύβουμε τις ρωγμές μας,
τις βάφουμε με φωτεινά φίλτρα και πρόσκαιρα χαμόγελα,
μα το γυαλί δεν ξεγελιέται.
Το νιώθει το ράγισμα — και κάποτε θρυμματίζεται.

Σε αυτόν τον γυάλινο κόσμο,
η ανθρώπινη ευαισθησία μοιάζει πολυτέλεια.
Κι όμως, είναι η μόνη αλήθεια που μας απομένει.
Να αγγίζεις χωρίς να πληγώνεις,
να κοιτάζεις χωρίς να διαπερνάς,
να ακούς χωρίς να υπολογίζεις την απάντηση.

Ίσως η λύση να είναι απλή:
να συνεχίσουμε να περπατάμε — ξυπόλητοι.
Να νιώθουμε το ψύχος της αλήθειας,
το τσούξιμο της επίγνωσης,
το απαλό χάδι της ειλικρίνειας.

Γιατί μόνο έτσι
θα μάθουμε πώς να μην σπάμε
ό,τι ακόμα λάμπει μέσα μας.

Σε μια εποχή όπου όλα μοιάζουν λαμπερά και εύθραυστα, η ευαισθησία και η αλήθεια παραμένουν τα πιο ανθεκτικά μας βήματα.