Ίσως η μεγαλύτερη αποτυχία της κοινωνίας μας να είναι τα μπράβο που δίνουμε.
Ή, πιο σωστά, εκεί που τα μοιράζουμε.

Πόσο κρίμα είναι που λέμε μπράβο μόνο στον αριστούχο, τον πρωταθλητή, τον ερευνητή, τον πλούσιο, τον επιτυχημένο.
Πόσο κρίμα είναι που επιβραβεύουμε αποκλειστικά το “εξαιρετικό”, λες και το απλό δεν έχει αξία.

Ξεχνάμε τα πραγματικά κατορθώματα

Ξεχνάμε να πούμε μπράβο σε ένα ζευγάρι που μεγαλώνει παιδιά και παραμένει μαζί, παρά τις δυσκολίες, την πίεση, την κούραση.
Ξεχνάμε τη μητέρα και τον πατέρα που κουβαλούν το βάρος της ευθύνης, που μένουν άγρυπνοι για το καλό του παιδιού τους, που θυσιάζουν κομμάτια του εαυτού τους κάθε μέρα.

Δεν λέμε μπράβο σε έναν άνθρωπο που παλεύει με τη μοναξιά του και παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να λειτουργεί, να ελπίζει, να χαμογελά.
Ούτε σε εκείνον που διατηρεί μια σχέση, που προσπαθεί να χτίσει γέφυρες αντί να υψώνει τείχη.

Οι αόρατοι αγώνες της καθημερινότητας

Δεν λέμε μπράβο σε μια γυναίκα που αντέχει τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις, τις υπερβολικές προσδοκίες.
Ούτε σε έναν άντρα που μαθαίνει να είναι ευάλωτος, να μην κρίνει την αξία του μόνο από την επιτυχία ή το χρήμα.

Δεν λέμε μπράβο στη νοικοκυρά που κρατάει το σπίτι της ζωντανό και καθαρό, με κόπο αθόρυβο και διαρκή.
Ούτε στον εργαζόμενο που υπομένει καθημερινά πίεση, απαιτήσεις και αδικίες, χωρίς να τα παρατά.
Και σίγουρα δεν λέμε μπράβο στον άνεργο που συνεχίζει να προσπαθεί, να ελπίζει, να μην νιώθει άχρηστος.

Η ψευδαίσθηση της επιτυχίας

Η κοινωνία μας προβάλλει τους “λαμπερούς” ανθρώπους — αυτούς που διακρίθηκαν, που έφτασαν ψηλά.
Και έτσι, οι υπόλοιποι, οι απλοί, οι “μη-λαμπεροί”, νιώθουμε λίγοι.
Νομίζουμε πως η ζωή μας δεν αξίζει το ίδιο, επειδή δεν συνοδεύεται από βραβεία, προβολή ή “επιτυχία”.

Αλλά η αλήθεια είναι διαφορετική.

Το πραγματικό “μπράβο”

Το πραγματικό μπράβο αξίζει σε όλους μας.
Σε κάθε άνθρωπο που συνεχίζει να παλεύει με τις ανασφάλειές του, τις απογοητεύσεις του, τις απώλειες και τα όνειρά του.
Σε όσους σηκώνονται κάθε μέρα και προσπαθούν ξανά — ακόμη κι όταν δεν τους χειροκροτεί κανείς.

Μπράβο σε εκείνον που αντέχει τη ζωή, χωρίς να χάνει εντελώς τα λογικά του.
Μπράβο σε εκείνη που βρίσκει τη δύναμη να χαμογελάει.
Μπράβο σε όλους όσους καταφέρνουν να αγαπούν, να νοιάζονται, να συγχωρούν, να συνεχίζουν.

Γιατί το μεγαλύτερο κατόρθωμα δεν είναι η επιτυχία — είναι η αντοχή

Η ζωή δεν είναι διαγωνισμός επιτευγμάτων.
Είναι μια συνεχής προσπάθεια να μείνουμε άνθρωποι μέσα σε έναν κόσμο που συχνά μας ωθεί να γίνουμε κάτι άλλο.

Ας αρχίσουμε, λοιπόν, να λέμε μπράβο εκεί που πραγματικά αξίζει.
Στους απλούς, καθημερινούς, σιωπηλούς ήρωες — στους ανθρώπους που ζουν, αγαπούν και επιμένουν.

Γιατί αυτοί είναι οι πραγματικά επιτυχημένοι.

Μπράβο σε όλους μας. 

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Αν αυτό το άρθρο σου άνοιξε νέους τρόπους σκέψης, συνέχισε να εξερευνάς τον κόσμο των εναλλακτικών ιδεών μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας  https://morfeszois.com/katigories/enallaktika/

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα https://morfeszois.com/