Θα γράφουμε με μελάνι ξανά τις σβησμένες λέξεις

Κάτω από τις γραμμές μιας κιτρινισμένης σελίδας,
εκεί όπου το χαρτί μυρίζει χρόνο
και τα γράμματα ανασαίνουν σιωπή,
κάτι παλιό ζητά να ακουστεί ξανά.

Στις άκρες του φωτός,
οι σβησμένες λέξεις περιμένουν.
Μικρές σπίθες μνήμης,
ψηφίδες από όσα ζήσαμε
κι από όσα δεν τολμήσαμε ποτέ να γράψουμε.

Με ένα σταγονόμετρο μελάνι,
αγγίζουμε απαλά τις χαμένες φράσεις.
Τις αφήνουμε να ξαναπιάσουν χώρο,
να απλωθούν σαν λεπτή σκιά
πάνω στο κενό που τις χώρισε από εμάς.

Και τότε καταλαβαίνουμε:
τίποτα δεν χάνεται στ’ αλήθεια.
Ό,τι ξεθώριασε, μπορεί να πάρει ξανά μορφή.
Ό,τι κόπηκε στη μέση, μπορεί να συνεχιστεί.
Ό,τι φοβηθήκαμε να κρατήσουμε,
μπορούμε τώρα να το ξαναπιάσουμε από την αρχή.

Γράφουμε με μελάνι ξανά,
όχι για να διορθώσουμε το παρελθόν
αλλά για να του δώσουμε νέα ανάσα.
Για να θυμηθούμε ότι η ζωή
είναι μια σειρά από επανεκκινήσεις.

Κι έτσι, κάτω από τις αχνές γραμμές της παλιάς σελίδας,
αναδύεται μια νέα ιστορία—
λιτή, καθαρή, αληθινή.
Μια ιστορία που μας επιστρέφει
στον βαθύτερο εαυτό μας.

Αν αυτή η σκέψη σε άγγιξε, συνέχισε το ταξίδι του νου και της ψυχής μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας https://morfeszois.com/katigories/skepseis/

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα