Κάπου είχα διαβάσει πως:
«Δεν είναι ο χρόνος που περνά γρήγορα δίπλα από τους ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι που περνούν γρήγορα δίπλα από τον χρόνο.»
Και αυτή η φράση με ταρακούνησε. Γιατί αποτυπώνει με απλότητα μια μεγάλη αλήθεια που όλοι λίγο-πολύ αγνοούμε καθημερινά.

Ο χρόνος δεν αλλάζει ταχύτητα. Κυλάει πάντα με τον ίδιο ρυθμό – σιωπηλά, σταθερά, σχεδόν ανεπαίσθητα. Εμείς όμως, τρέχουμε. Τρέχουμε να προλάβουμε προθεσμίες, υποχρεώσεις, κοινωνικές προσδοκίες. Ζούμε περισσότερο στο παρελθόν που χάθηκε και στο μέλλον που δεν ήρθε, παρά στο παρόν που μας προσφέρεται απλόχερα.

Η αυταπάτη της βιασύνης

Δεν είναι η ζωή μικρή. Είναι απλώς γεμάτη από στιγμές που δεν ζήσαμε ποτέ ουσιαστικά. Πόσες φορές περπατήσαμε δίπλα από έναν φίλο χωρίς πραγματικά να είμαστε εκεί; Πόσες μέρες ξεκίνησαν με τη φράση “δεν προλαβαίνω” και τελείωσαν με ένα “πού πήγε η μέρα;”

Η διαχείριση του χρόνου δεν είναι τεχνική. Είναι στάση ζωής. Είναι η συνειδητή επιλογή να ζούμε κάθε μέρα με επίγνωση, να επενδύουμε τον χρόνο μας σε ό,τι έχει νόημα. Όχι μόνο για να είμαστε παραγωγικοί, αλλά για να είμαστε ζωντανοί.

Ο χρόνος ως καθρέφτης του εαυτού μας

Ο τρόπος που ξοδεύουμε τον χρόνο μας, λέει περισσότερα για εμάς απ’ ό,τι νομίζουμε. Αν ο χρόνος μας είναι γεμάτος άγχος, αποφυγή, ανούσιες συνήθειες και αναβλητικότητα, τότε μάλλον δεν ακούμε τις ανάγκες της ψυχής μας.

Ίσως φοβόμαστε να σταματήσουμε και να κοιτάξουμε μέσα μας. Ίσως μάθαμε να ταυτίζουμε την αξία μας με το «πόσα κάνουμε» αντί με το πώς υπάρχουμε.

Ζώντας συνειδητά το τώρα

Ο χρόνος δεν επιστρέφει. Όμως δεν είναι ποτέ αργά να τον ζήσουμε πραγματικά.

• Να σταθούμε για λίγο στην ανατολή του ήλιου.

• Να μιλήσουμε με ειλικρίνεια σε έναν άνθρωπο που αγαπάμε.

• Να καθίσουμε μόνοι μας με ησυχία και να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: «Πώς νιώθω τώρα;»

Το παρόν είναι το μόνο που έχουμε. Και είναι πολύτιμο. Γι’ αυτό και κάθε στιγμή του μπορεί να είναι ιερή, αν της δώσουμε την προσοχή που της αξίζει.

Ο χρόνος είναι η ίδια η ζωή. Είναι όλες οι στιγμές που επιλέγουμε να ζήσουμε. Δεν είναι απλώς λεπτά και ώρες. Είναι εκείνο το γέλιο που σε αναστατώνει, το βλέμμα που σε αγκαλιάζει, η σιωπή που σου επιτρέπει να αναπνεύσεις.

Και όταν έρθει το τέλος – γιατί πάντα έρχεται – δε θα μετρήσουμε τη ζωή με ρολόγια. Θα τη μετρήσουμε με στιγμές.

Ας μην περνάμε γρήγορα από τον χρόνο. Ας περπατήσουμε μαζί του.
Αργά, με επίγνωση, με χαρά.
Γιατί η ζωή δεν είναι αγώνας δρόμου – είναι χορός στιγμών.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Αν αυτό το άρθρο σου άνοιξε νέους τρόπους σκέψης, συνέχισε να εξερευνάς τον κόσμο των εναλλακτικών ιδεών μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας  https://morfeszois.com/katigories/enallaktika/

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα https://morfeszois.com/