Δεν αντέχω τα μισά πράγματα.
Τα μισά βλέμματα, τα μισά λόγια, τα μισά «είμαι εδώ».
Περνούν από δίπλα μου σαν αέρας που δεν αφήνει ίχνος.

Κάποτε έμενα εκεί —στη μέση— από φόβο μήπως χαθώ, μήπως πονέσω, μήπως αποκαλυφθώ.
Μα η μέση είναι μια αδιόρατη κόψη.
Δεν είναι ζωή· είναι αναμονή.

Τώρα αφήνω τα μισά να με προσπερνούν.
Ό,τι δεν καίει ολόκληρο, δεν αξίζει να κρατηθεί.
Ό,τι δεν έχει βάθος, λιώνει στην πρώτη σιωπή.

Υπάρχει μια γαλήνη στη ριζική απλότητα·
να αγαπάς χωρίς «ίσως», να λες χωρίς «αλλά»,
να ζεις χωρίς αποχρώσεις φόβου.

Η πληρότητα δεν είναι θόρυβος.
Είναι μια ήσυχη βεβαιότητα μέσα στο φως του πρωινού.
Είναι η στιγμή που λες «ό,τι έμεινε, είναι αληθινό».

Η ζωή δεν χρειάζεται εξηγήσεις, μόνο παρουσία.
Τα μισά πράγματα μας προσπερνούν γιατί δεν είναι δικά μας.
Κι αυτό —είναι λύτρωση.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα