Σκέψεις

Μπαχάρι: Είναι η ζωή μας Όχι πάντα γλυκιά. Ούτε πάντα ήρεμη. Μα πάντοτε αληθινή.Η ζωή.Σαν το μπαχάρι. Ένα σπυρί της φτάνειγια να ανάψει γεύση σε ολόκληρο πιάτο.Ένα δευτερόλεπτογια να χρωματίσει αιωνιότητα. Μπαχάρι είναι οι ανατροπές Όταν όλα κυλούν ήσυχα,κι έρχεται κάτι — μικρό —να τα κάνει όλα να αλλάξουν.Μια νέα δουλειά.Ένας χωρισμός.Ένα βλέμμα στο τρένο. […]

Είμαι εγώ το ζώο που άφησες να καεί – Γιατί; Είμαι εγώ —εκείνη η σιλουέτα που έτρεξε προς το δάσος όταν όλα γύρω της έλιωναν.Το βλέμμα μου ήταν καρφωμένο στο σπίτι σου.Στο χέρι σου.Περίμενα. Μια κίνηση. Ένα βλέμμα. Ένα “έλα μαζί μου”.Μα εσύ… έτρεξες μόνος. Φλόγες.Πανικός.Κραυγές ανθρώπων, ουρλιαχτά ζώων.Κι εγώ, δεμένος στην αυλή, ή αδέσποτος

Είμαι το δάσος που έκαψες. Ακούς; Είμαι η ζωή που έβγαλες από τη ζωή. Ακούς; Είμαι το δάσος που έκαψες. Ακούς;Είμαι η ανάσα που σκόρπισες στον άνεμο,η σκιά που χάθηκε,το οξυγόνο που έκλαψε. Σου μιλώ από τις στάχτες, από το χώμα που ακόμα καπνίζει.Μα η φωνή μου δεν είναι θυμός — είναι υπενθύμιση.Υπήρξα καταφύγιο για

Εκείνα τα παράξενα κορίτσια, που λάμπουν μετά τις καταιγίδες Είναι κάτι κορίτσια αλλιώτικα.Περπατούν ξυπόλυτα στα σύννεφα,κρατώντας στις φούχτες τους βροχές.Μιλούν με τον άνεμο,χαμογελούν στον κεραυνόκαι αφήνουν τα δάκρυά τουςνα ποτίσουν τα όνειρα. Δεν θα τις δεις στα πλήθη,μα όταν τις συναντήσεις,θα σωπάσει ο κόσμος. Έχουν μέσα τους νύχτεςπου δεν μίλησαν σε κανέναν,αστραπές που δεν έκαψαν,παρά

Οι Σκέψεις μου και Εγώ: Ένα Αέναο Ταξίδι στον Αόρατο Κόσμο Στον ανεξερεύνητο ωκεανό της ψυχής, οι σκέψεις μου πλέουν σαν αόρατα καράβια, φέρνοντας μαζί τους μυστικά, όνειρα και σκιές από κόσμους άγνωστους… Εκεί, όπου η σιωπή γίνεται μουσική και το φως αγγίζει το μυστήριο, οι σκέψεις μου χορεύουν με το άπειρο. Κάθε ιδέα, κάθε

Γίνε Δρόμος και Μοίρα, Θάλασσα Μου, και Πες… Υπάρχει μια στιγμή ανάμεσα στον ορίζοντα και το βλέμμα, εκεί που ο χρόνος σιγοκυλάει σαν αργό κύμα κι ο κόσμος μοιάζει να κρατάει την ανάσα του. Εκεί, θάλασσα μου, σε προσκαλώ να γίνεις δρόμος και μοίρα — η ατραπός που δεν ξέρει πού τελειώνει και πού αρχίζει,

Και κοίτα να δεις… από το πουθενά μπορείς να γυρίσεις όλο τον κόσμο Όχι με αεροπλάνα, ούτε με βαλίτσες.Αλλά με κάτι αρχαιότερο·με το άγγιγμα του άνεμου στην ψυχή σου.Με το άνοιγμα μιας ρωγμής στο καθημερινό.Με μια ιδέα που έρχεται σαν όνειρο τη νύχτα,ή σαν στίχος που γεννιέται την ώρα που δεν μιλά κανείς. Το «πουθενά»

Ελεύθερο πουλί η σκέψη ταξιδεύει μέσα στου κόσμου τη φυλακή Σ’ έναν κόσμο από πέτρα, γυαλί και λήθη,όπου ο χρόνος κυλάει με ρυθμό σιδερένιο,η σκέψη πετάει…Όχι με φτερά, μα με ψίθυρους φωτός.Σαν πουλί χωρίς πατρίδα,χωρίς κλουβί,χωρίς όνομα. Δεν την κρατάς,δεν την δένεις,δεν της επιβάλλεσαι.Γεννιέται τη στιγμή που σωπαίνεις,εκεί που η καρδιά δεν αντέχει άλλο βάρος.Τότε

Πόσες ζωές κρύβονται στην κάθε μέρα που δεν έζησες Υπάρχουν μέρες που δεν έζησες.Όχι επειδή δεν ήσουν εκεί.Αλλά γιατί ήσουν αλλού.Στο παρελθόν, στο άγχος, στην οθόνη, στην αναβολή. Κι όμως, μέσα σ’ αυτές τις μέρες —εκείνες τις ήσυχες,τις βαρετές,τις «τίποτα δεν έγινε σήμερα» —κρύφτηκαν ζωές ολόκληρες που δεν έζησες ποτέ. Μια τυχαία βόλτα που δεν

Η ζωή μέσα από τα μάτια ενός παιδιού – τι ξεχάσαμε; Υπάρχουν βλέμματα που δεν κοιτάζουν απλώς. Διαπερνούν το χρόνο, λιώνουν τις μάσκες, αγγίζουν την ουσία. Είναι το βλέμμα του παιδιού – εκείνη η ήσυχη σπίθα που βλέπει τον κόσμο για πρώτη φορά κάθε μέρα. Και κάπου στην πορεία… το ξεχάσαμε. Κάποτε χαιρόμασταν με τα