Σκέψεις

Όμορφη Ελληνική μου σημαία Στον άνεμο που περνά πάνω από τα κυπαρίσσια,η ελληνική μου σημαία χορεύει.Μπλε ουρανός, λευκό φως,σαν αναστεναγμός μιας θάλασσας που δεν κοιμάται. Κάθε ρίγα της, μια ανάσα ιστορίας,κάθε αστέρι της, ένας παλμός ψυχής.Στην απλότητα του χρώματος κρύβεται η δύναμη:η αγάπη για τη γη, για τη μνήμη, για την ελευθερία. Όταν τη βλέπω […]

Μεγάλος βραχνάς το “τι θα πει ο κόσμος” Ζούμε μέσα σε καθρέφτες.Άλλοι μας δείχνουν ποιοι είμαστε — ή μάλλον, ποιοι πρέπει να είμαστε.Μικρές φωνές σ’ ένα αόρατο πλήθος ψιθυρίζουν συνεχώς:«Πρόσεχε. Μη φανείς διαφορετικός. Μη φανείς αληθινός.» Το “τι θα πει ο κόσμος” είναι ίσως η πιο σιωπηλή φυλακή του ανθρώπου.Χωρίς κάγκελα, αλλά με βλέμματα.Χωρίς δεσμοφύλακες,

Η επιβίωση που μιλά χωρίς λέξεις Η ενδοοικογενειακή βία δεν έχει πάντα ήχο.Κάποιες φορές, είναι η σιωπή μετά τις φωνές.Ο τρόμος που γεννιέται από ένα απλό βήμα στον διάδρομο.Η αργή διαγραφή του εαυτού, μέρα με τη μέρα, λέξη με λέξη. Δεν χρειάζονται μελανιές για να πονάς.Υπάρχουν πληγές που δεν φαίνονται,μόνο βαραίνουν την ψυχή. Μια γυναίκα

Έτσι… γιατί γουστάρω Γιατί είμαι παράξενη και ιδιόρρυθμη και βαδίζω πάντα κόντρα στον άνεμο. Γιατί δεν μου πάνε οι ευθείες.Μου πάνε οι δρόμοι που στρίβουν απρόσμενα,εκεί που ο χάρτης σταματά και αρχίζει η ψυχή. Δεν γουστάρω να προσαρμόζομαι.Δεν γουστάρω να μπαίνω σε κουτιά,ούτε να ντύνω τα όνειρά μου με λογική. Είμαι παράξενη.Ιδιόρρυθμη.Και το ξέρω.Μα το

Ζωγράφος στης ψυχής τα βάθη Στην απεραντοσύνη της ψυχής μας, κάθε σκέψη είναι ένα χρώμα, κάθε συναίσθημα ένας καμβάς.Είμαστε ζωγράφοι των δικών μας βάθων, περιπλανώμενοι ανάμεσα στο φως και τη σκιά. Η μοναξιά δεν είναι έλλειψη, είναι η παλέτα που περιμένει να ζωντανέψει.Η θλίψη δεν είναι βάρος, είναι η σκιά που τονίζει τη φωτεινότητα της

Η Σιωπή του Ηλιοβασιλέματος Η μέρα λιώνει στο πορτοκαλί φως του ήλιου.Ένας γάτος καθισμένος σιωπηλά, παρατηρεί τον κόσμο χωρίς φωνή.Το φως αγκαλιάζει τη γούνα του, και κάθε τρίχα αντανακλά την απλότητα της στιγμής. Στη σιωπή του ηλιοβασιλέματος, ανακαλύπτουμε τις μικρές αλήθειες:τη γαλήνη που κρύβεται στο βλέμμα,την ομορφιά που δεν απαιτεί λόγια,την στιγμή που φεύγει χωρίς

Όταν το φως ανασαίνει μέσα στο σκοτάδι Υπάρχουν νύχτες που δεν χρειάζονται φεγγάρι.Το σκοτάδι αρκεί∙ είναι βαθύ, καθαρό, σχεδόν στοργικό.Μέσα του, τα πάντα ησυχάζουν. Οι σκέψεις, τα γιατί, οι φόβοι — όλα βυθίζονται στην απαλή αγκαλιά μιας σιωπής που μοιάζει με προσευχή. Στην καρδιά του δάσους, ένας καταρράκτης πέφτει από τα άστρα.Το φως του δεν

Η Σιωπή του Ποδήλατου Στη σιωπή της νύχτας, ένα ποδήλατο στέκεται ακίνητο, σαν φύλακας των δρόμων που κοιμούνται. Οι φωτεινές κουκκίδες των φώτων μπροστά του χορεύουν αθόρυβα, δημιουργώντας μια αρμονία φωτός και σκιάς. Το ποδήλατο δεν μιλά, αλλά μας θυμίζει την απλότητα της κίνησης και την αξία της στιγμής. Κάθε γύρος της ρόδας είναι μια

«Τα Όνειρα των Δέντρων – Όταν η Φύση Ονειρεύεται Μαζί μας» Τις νύχτες που ο άνεμος χαμηλώνει τη φωνή του,αν ακούσεις προσεκτικά,θα νιώσεις κάτι να ανασαίνει βαθιά μέσα στη γη.Είναι τα δέντρα που ονειρεύονται. Ονειρεύονται βροχές που θυμούνται,ήλιους που τα χάιδεψαν,και βήματα ανθρώπων που στάθηκαν κάτω από τη σκιά τουςχωρίς να μιλούν — μόνο να

Βάδισες για λίγο μαζί μου και έφυγες Ήρθες σαν αεράκι.Απαλά, σχεδόν ανεπαίσθητα.Δεν έκανες θόρυβο — μόνο μια παρουσία που γέμιζε τον χώρο χωρίς να ζητά.Κι ύστερα, όπως ήρθες, έφυγες. Δεν άφησες υποσχέσεις, ούτε βάρη.Μόνο μια σιωπή που έμαθε να λέει περισσότερα από τα λόγια.Και μια ανάμνηση, διάφανη, που αιωρείται στο φως σαν κόκκος σκόνης μέσα