Σκέψεις

Οι άνθρωποι που μοιάζουν με εποχές Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορείς να εξηγήσεις – μόνο να αισθανθείς. Άνθρωποι που έρχονται σαν άνοιξη και γεμίζουν τα πάντα με χρώματα. Που γελούν με μάτια γεμάτα ήλιο, και το άγγιγμά τους θυμίζει λουλούδι που ανοίγει δειλά στο φως. Είναι αυτοί που φέρνουν ελπίδα μετά τον χειμώνα, που ξυπνούν […]

Πεταλούδες στο χρόνο: ταξίδι μέσα από τις αναμνήσεις Σαν πεταλούδες που χορεύουν στο φως του ήλιου, έτσι και οι αναμνήσεις μας φτερουγίζουν απαλά μέσα στο πέπλο του χρόνου. Με χρώματα ονειρικά και ψιθυριστές μελωδίες, μας ταξιδεύουν σε τόπους μαγικούς, όπου η καρδιά μας συναντά ξανά τις πιο γλυκές στιγμές που αγάπησε. Οι αναμνήσεις είναι οι

Πώς η Μουσική Ανάβει τη Φλόγα της Έμπνευσης στην Ψυχή Υπήρξε μια στιγμή που μια απλή μελωδία, σαν απαλό χάδι, άγγιξε την καρδιά μου και ξύπνησε κάτι βαθιά κρυμμένο μέσα μου. Η μουσική, με τους αόρατους ρυθμούς της, άρχισε να χτίζει γέφυρες ανάμεσα στις σκέψεις και τα όνειρα, ανοίγοντας δρόμους σε κόσμους που πριν ήταν

«Κάποτε σταμάτησαν τα μηνύματα… κι άκουσα εμένα» Ζούμε σε έναν κόσμο που βουίζει. Οι ειδοποιήσεις αναβοσβήνουν ασταμάτητα, τα μηνύματα σκάνε στην οθόνη το ένα μετά το άλλο και οι συνομιλίες μας διακόπτονται από κάθε είδους ψηφιακή ενόχληση. Μιλάμε, γράφουμε, απαντάμε — αλλά πόσο συχνά ακούμε; Όταν τα μηνύματα σταματούν, εμφανίζεται ένα παράθυρο στη σιωπή. Στην

Τι Ψάχνω Όταν Δεν Ξέρω Τι Μου Λείπει; Υπάρχουν στιγμές που νιώθουμε ένα αόριστο κενό. Δεν πονάμε, αλλά δεν είμαστε ούτε ήρεμοι. Δεν υπάρχει συγκεκριμένο πρόβλημα, αλλά κάτι μέσα μας μοιάζει “λίγο λάθος”. Κοιτάμε το κινητό χωρίς λόγο. Ανοίγουμε το ψυγείο χωρίς να πεινάμε. Περπατάμε χωρίς κατεύθυνση, σκεφτόμαστε χωρίς στόχο. Και τότε, γεννιέται η ερώτηση:

«Μια Καρέκλα, Ένας Καφές, Κι Ένας Εαυτός που Φτάνει» Στον κόσμο των συνεχών συνδέσεων, της εξωστρέφειας και των ατελείωτων κοινωνικών προσκλήσεων, υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που επιλέγει κάτι βαθιά επαναστατικό: τη συντροφιά του εαυτού της. Όχι από ανάγκη. Από επιλογή. Βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους στα καφέ του Σαββάτου, να διαβάζουν εφημερίδα με ηρεμία. Τους συναντάς

Ο καφές το πρωί και η ψυχή που ξυπνά αργά Υπάρχει μια ιερότητα στις πρώτες ώρες της ημέρας. Δεν χρειάζεται μεγάλος θόρυβος, ούτε φασαρία. Μόνο μια ζεστή κούπα καφέ και λίγη σιωπή. Ο κόσμος μπορεί να περιμένει. Για λίγα λεπτά, ο χρόνος μαλακώνει, το φως απλώνεται ήσυχα από το παράθυρο και η ψυχή ξυπνά —

Πότε νιώθεις πραγματικά “στο σπίτι σου”; Δεν είναι εύκολο να εξηγήσεις πού είναι το “σπίτι” σου. Γιατί δεν είναι ένα κτίριο. Δεν είναι η διεύθυνση που γράφεις σε αιτήσεις, ούτε ο τόπος που μεγάλωσες απαραίτητα. Είναι ένα συναίσθημα – απαλό, ανεπαίσθητο, και όμως αληθινό. Νιώθεις “στο σπίτι σου” τη στιγμή που σε βλέπουν όπως είσαι

«Από γυναίκα… μητέρα: το πιο γλυκό ταξίδι» Πριν γίνω μητέρα, ο κόσμος είχε διαφορετικά χρώματα. Ήταν όμορφος, αλλά με έναν τρόπο επιφανειακό, σχεδόν ανέγγιχτος. Οι μέρες κυλούσαν με μια ρουτίνα προβλέψιμη, γεμάτες από σχέδια, όνειρα και ανησυχίες που έμοιαζαν σημαντικές τότε. Δεν ήξερα, όμως… Δεν ήξερα πόσο λίγα καταλάβαινα για την καρδιά μου. Πριν γίνω

«Φεύγουν αυτοί που δεν ένιωσαν» Οι άνθρωποι έχουμε μια βαθιά ριζωμένη ανάγκη για σταθερότητα. Παλεύουμε να διατηρήσουμε την «ισορροπία» της ζωής μας, ακόμα κι όταν αυτή τρίζει από τα θεμέλιά της. Δεχόμαστε σχέσεις, φιλίες, καταστάσεις που έχουν λήξει από καιρό, μόνο και μόνο για να μη βρεθούμε στο κενό. Κρατάμε ανθρώπους που ξεκάθαρα δεν θέλουν