Μου αρέσουν οι “σπασμένοι” άνθρωποι.
Εκείνοι που κουβαλούν ρωγμές στο βλέμμα και χαμόγελα φτιαγμένα από υπομονή.
Που σπάνε το μυαλό τους για να καταλάβουν — τον κόσμο, τους άλλους, τον εαυτό τους.

Μου αρέσουν όσοι δεν βολεύονται στη λογική,
όσοι έπεσαν και σηκώθηκαν με τα γόνατα γδαρμένα,
με τη σιωπή γεμάτη αλήθεια.

Αυτοί που σπάνε φράγματα και σίδερα,
που δεν φοβούνται να φτάσουν εκεί όπου τελειώνει ο ορίζοντας.
Που προτιμούν να ραγίσουν παρά να ζήσουν μέσα σε ψεύτικα είδωλα.

Μου αρέσουν εκείνοι που σπάνε τον εαυτό τους,
όχι από αδυναμία,
αλλά για να βρουν μέσα στα κομμάτια φως —
ένα φως που δεν ανήκει σε κανέναν άλλο.

Αυτοί που σπάνε καθρέφτες και βλέπουν τον αληθινό τους εαυτό.
Που σπάνε τις αλυσίδες τους από την εξάρτηση των άλλων.
Που μαθαίνουν να αγαπούν ξανά,
όχι με τον φόβο της πληγής,
αλλά με τη γνώση του πόνου.

Μου αρέσουν οι άνθρωποι με “σπασμένη” ψυχή.
Γιατί μέσα στις ρωγμές τους φυτρώνει κάτι σπάνιο —
η αυθεντικότητα.
Και μέσα στο σπάσιμο,
κρύβεται η πιο καθαρή μορφή ελευθερίας.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα