Δεν είναι εύκολο να εξηγήσεις πού είναι το “σπίτι” σου. Γιατί δεν είναι ένα κτίριο. Δεν είναι η διεύθυνση που γράφεις σε αιτήσεις, ούτε ο τόπος που μεγάλωσες απαραίτητα. Είναι ένα συναίσθημα – απαλό, ανεπαίσθητο, και όμως αληθινό.

Νιώθεις “στο σπίτι σου” τη στιγμή που σε βλέπουν όπως είσαι και δεν χρειάζεται να εξηγήσεις τίποτα. Όταν κάποιος σε κοιτάζει και καταλαβαίνει πίσω απ’ τις λέξεις. Όταν κάθεσαι σε μια καρέκλα και, χωρίς λόγο, αισθάνεσαι ασφαλής. Δεν φοβάσαι να είσαι ήσυχος, δεν σε πνίγει η σιωπή. Δεν σε κρίνουν τα λάθη σου.

Έχω νιώσει “σπίτι” σε μέρη που δεν γνώριζα κανέναν. Σε βραδιές που γελούσα με ανθρώπους που μόλις είχα γνωρίσει, μα που έμοιαζαν να με ξέρουν από χρόνια. Έχω νιώσει “σπίτι” δίπλα σ’ έναν άνθρωπο που με αγκάλιασε χωρίς ερωτήσεις, σε ένα βλέμμα που με συγχώρησε πριν καν ζητήσω συγγνώμη.

Κάποιες φορές το “σπίτι” σου είναι εκεί που έκλαψες χωρίς ντροπή. Εκεί που μίλησες για όσα σε πονάνε και δεν άλλαξε η αγάπη που έλαβες. Είναι εκεί που σε ακούνε στ’ αλήθεια — όχι για να απαντήσουν, αλλά για να σε κρατήσουν λίγο, έστω και με μια σιωπή.

Ίσως τελικά το σπίτι να είναι όποιο μέρος ή άνθρωπος μας επιτρέπει να είμαστε ευάλωτοι, χωρίς να φοβόμαστε ότι αυτό θα μας στοιχίσει την αποδοχή.

Και ναι — μερικές φορές, δεν βρίσκεις αυτό το σπίτι έξω, αλλά μέσα σου. Τη μέρα που θα σταματήσεις να κυνηγάς το “τέλειο”, που θα καθίσεις με τον εαυτό σου χωρίς να του φωνάζεις. Τη μέρα που θα πεις “είμαι εντάξει, ακόμα και έτσι όπως είμαι”. Τότε, και μόνο τότε, αρχίζεις να γυρίζεις σπίτι.

Όχι, δεν είναι πάντα εύκολο. Αλλά όταν το νιώσεις, το ξέρεις: είναι σαν να ξεκουράζεσαι μετά από χρόνια περιπλάνησης. Δεν χρειάζεται να παλέψεις πια. Μπορείς απλώς… να είσαι.

Και τότε καταλαβαίνεις: αυτό είναι το σπίτι.

 Αν αυτή η σκέψη σε άγγιξε, συνέχισε το ταξίδι του νου και της ψυχής μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας https://morfeszois.com/katigories/skepseis/

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα