Υπάρχουν άνθρωποι
που στέκονται δίπλα σου
όπως το περίγραμμα μιας μορφής·
φαίνονται,
μα δεν υπάρχουν.

Μιλούν.
Χαμογελούν.
Κουνάνε το κεφάλι.
Κι όμως, τίποτα δεν αγγίζει
το βάθος της στιγμής.

Είναι οι δήθεν παρόντες.
Η σκιά της συμμετοχής.
Το αντί eco μιας σχέσης
που ποτέ δεν ειπώθηκε.

Η σιωπή τους είναι γεμάτη θόρυβο.
Ένα άδειο δωμάτιο
με τις κουρτίνες ανοιχτές.
Το φως μπαίνει,
μα δεν φωτίζει κανέναν.

Δεν φταίνε πάντα.
Κάποιοι δεν έμαθαν ποτέ
να μένουν.
Κάποιοι φοβήθηκαν
το βάρος μιας αληθινής παρουσίας.
Κάποιοι κουράστηκαν
να είναι ολόκληροι.

Κι εμείς;
Μαθαίνουμε να ακούμε
αυτό που δεν ειπώθηκε.
Να βλέπουμε
εκεί που κάτι λείπει.
Να μην κρατάμε
ό,τι είναι μόνο ψευδαίσθηση.

Η ζωή θέλει λίγους.
Μα αληθινούς.
Εκείνους που όταν στέκονται δίπλα σου,
δεν γεμίζουν τον χώρο —
γεμίζουν τη στιγμή.

Και στο τέλος,
η μεγαλύτερη υπόσχεση
που μπορούμε να δώσουμε,
είναι να μην γίνουμε
εμείς οι ίδιοι
οι δήθεν παρόντες
στη δική μας ζωή.

Αν αυτή η σκέψη σε άγγιξε, συνέχισε το ταξίδι του νου και της ψυχής μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας https://morfeszois.com/katigories/skepseis/

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα