Οι άνθρωποι που μοιάζουν με εποχές

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορείς να εξηγήσεις – μόνο να αισθανθείς.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορείς να εξηγήσεις – μόνο να αισθανθείς.

Άνθρωποι που έρχονται σαν άνοιξη και γεμίζουν τα πάντα με χρώματα. Που γελούν με μάτια γεμάτα ήλιο, και το άγγιγμά τους θυμίζει λουλούδι που ανοίγει δειλά στο φως. Είναι αυτοί που φέρνουν ελπίδα μετά τον χειμώνα, που ξυπνούν το μέσα σου, χωρίς να στο ζητήσουν.

Υπάρχουν κι εκείνοι που καίνε σαν καλοκαίρι. Που ζουν με ένταση, χωρίς μέτρο, σαν ήλιος στο ζενίθ. Είναι αυτοί που σ’ αγαπούν με πάθος, που αφήνουν αλάτι στην ψυχή σου, όπως η θάλασσα στα πόδια. Μα φεύγουν απότομα – σαν καταιγίδα του Αυγούστου. Και σε αφήνουν να μυρίζεις ακόμα ζεστή άσφαλτο και γιασεμί.

Άλλοι μοιάζουν με φθινόπωρο.

Σου χαρίζουν ησυχία, σοφία, χρώματα βαθιά. Είναι ήρεμοι σαν βροχή, κι όταν μιλούν, νομίζεις πως ακούς φύλλα να πέφτουν. Είναι αυτοί που σε διδάσκουν πως η αποδοχή είναι ομορφιά. Ότι υπάρχει χάρη στο να αφήνεις. Να αλλάζεις. Να χάνεις για να κερδίσεις κάτι πιο αυθεντικό.

Και φυσικά, είναι και οι άνθρωποι που μοιάζουν με χειμώνα. Δεν είναι ψυχροί – είναι ήσυχοι, βαθιοί, αναγκαίοι. Σε μαθαίνουν να ζεσταίνεσαι αλλιώς: με μια λέξη, ένα βλέμμα, ένα σιωπηλό “είμαι εδώ”. Κουβαλούν το βάρος των εμπειριών, μα δεν λυγίζουν. Μπορεί να μην ανθίζουν, μα σε βοηθούν να ριζώσεις.

Ορισμένοι άνθρωποι αλλάζουν εποχές – μέσα τους και γύρω τους.

Άλλοτε είναι άνοιξη για τους άλλους, μα χειμώνας για τον εαυτό τους. Ή φθινόπωρο σε εξωτερικό κόσμο, μα καλοκαίρι στην καρδιά τους. Δεν είναι απλοί – είναι καιρός. Είναι μεταβατικοί, ζωντανοί, πραγματικοί.

Δεν αγαπιούνται όλοι εύκολα. Ούτε όλοι κατανοούνται με την πρώτη. Γιατί κάποιοι είναι σαν τις εποχές: για να τους καταλάβεις, πρέπει να μείνεις, να παρατηρήσεις, να νιώσεις την αλλαγή.

Και ίσως τελικά, όλοι μας να κουβαλάμε εποχές.

Ίσως μια μέρα να είσαι εσύ το καλοκαίρι κάποιου άλλου. Ίσως κάποτε σε θυμούνται σαν άνοιξη – ή σε αναζητούν όταν όλα γύρω μοιάζουν χειμώνας.

Άνθρωποι και εποχές.
Περαστικοί. Απαραίτητοι.
Όμορφοι.
Ακόμα κι όταν φεύγουν,
κάτι μένει.
Ένα άρωμα. Μια αφή. Ένας καιρός μέσα σου.

 

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

 

Αν αυτή η σκέψη σε άγγιξε, συνέχισε το ταξίδι του νου και της ψυχής μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας https://morfeszois.com/katigories/skepseis/

 

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα

Μοιράσου αυτό το άρθρο!

Αφήστε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Κύλιση στην κορυφή