Ήρθες σαν αεράκι.
Απαλά, σχεδόν ανεπαίσθητα.
Δεν έκανες θόρυβο — μόνο μια παρουσία που γέμιζε τον χώρο χωρίς να ζητά.
Κι ύστερα, όπως ήρθες, έφυγες.

Δεν άφησες υποσχέσεις, ούτε βάρη.
Μόνο μια σιωπή που έμαθε να λέει περισσότερα από τα λόγια.
Και μια ανάμνηση, διάφανη, που αιωρείται στο φως σαν κόκκος σκόνης μέσα στο απόγευμα.

Ίσως έτσι είναι οι άνθρωποι που περνούν για λίγο από τη ζωή μας —
όχι για να μείνουν,
αλλά για να μας θυμίσουν πώς είναι να περπατάς πλάι σε κάποιον
χωρίς να χρειάζεται να πεις τίποτα.

Υπάρχει μια λεπτή ομορφιά στο “για λίγο”.
Ένα άγγιγμα που δεν κρατά, αλλά δεν ξεχνιέται.
Ένα βλέμμα που έσβησε, μα συνεχίζει να φωτίζει τη σκέψη.
Ό,τι κράτησα από σένα δεν ήταν το τέλος,
αλλά η αίσθηση της συνύπαρξης – εκείνη η στιγμή που δυο διαδρομές έγιναν μία.

Κι αν έφυγες, δεν πειράζει.
Όσοι βαδίζουν έστω για λίγο μαζί μας
αφήνουν το βήμα τους χαραγμένο μέσα μας.
Κι εμείς συνεχίζουμε, λίγο πιο πλήρεις,
λίγο πιο ήρεμοι,
λίγο πιο αληθινοί.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα