Στον κόσμο των συνεχών συνδέσεων, της εξωστρέφειας και των ατελείωτων κοινωνικών προσκλήσεων, υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που επιλέγει κάτι βαθιά επαναστατικό: τη συντροφιά του εαυτού της. Όχι από ανάγκη. Από επιλογή.

Βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους στα καφέ του Σαββάτου, να διαβάζουν εφημερίδα με ηρεμία. Τους συναντάς σε θεατρικές παραστάσεις, να γελούν δυνατά μόνοι. Πηγαίνουν σινεμά Πέμπτη βράδυ με popcorn στο χέρι, πίνουν ένα ποτό Τετάρτη σε ένα ήσυχο μπαρ και οργανώνουν διακοπές χωρίς παρέα. Όχι επειδή δεν έχουν ανθρώπους γύρω τους. Αλλά επειδή αυτή τη στιγμή, έχουν τον πιο σημαντικό άνθρωπο δίπλα τους: τον εαυτό τους.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μοναχικοί, είναι μονάδες. Δεν είναι απομονωμένοι, είναι ελεύθεροι. Δε ζουν στο περιθώριο των κοινωνικών συναναστροφών – τις επιλέγουν όταν έχουν ουσία. Και όταν δεν έχουν, κάνουν πίσω χωρίς τύψεις.

Ο περίγυρος συχνά παρερμηνεύει την ηρεμία τους ως ιδιορρυθμία. «Παράξενοι», «μυστήριοι», «αντικοινωνικοί» – ετικέτες που πέφτουν βιαστικά. Μα η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Γιατί πίσω από την απόφαση να πας κάπου μόνος, κρύβεται ένα ταξίδι βαθύ, επίπονο αλλά και λυτρωτικό: το ταξίδι της αυτογνωσίας.

Για να απολαμβάνεις τη μοναχικότητα, πρέπει πρώτα να έχεις κατακτήσει την αποδοχή. Να έχεις αναμετρηθεί με τις ανασφάλειές σου. Να έχεις αμφισβητήσει τα θέλω σου. Να έχεις κοιτάξει κατάματα τις σκιές σου και να έχεις μάθει να τις κουβαλάς, όχι να τις κρύβεις. Και πάνω απ’ όλα, να έχεις φτάσει στο σημείο όπου η συντροφιά του εαυτού σου δεν είναι απλώς αρκετή – είναι προτιμητέα.

Όσοι ζουν έτσι, δεν βγαίνουν έξω για να βρουν παρέα. Αν αξίζει, θα την πάρουν μαζί τους. Αν όχι, θα βγουν μόνοι και θα περάσουν καλύτερα. Δεν προσποιούνται, δεν συμβιβάζονται, δεν κάνουν δημόσιες σχέσεις για να γεμίσουν τα κενά τους. Τα έχουν ήδη γεμίσει με ειλικρίνεια, ενδοσκόπηση και ουσία.

Στην πραγματικότητα, αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιο κοινωνικά ικανοί από όλους. Όχι επειδή βρίσκονται συνεχώς ανάμεσα σε πλήθη, αλλά επειδή όταν βρίσκονται, το κάνουν ουσιαστικά. Μιλούν με νόημα, συνδέονται με αλήθεια, διαλέγουν με προσοχή. Δεν σπαταλούν ενέργεια σε ανούσιες συζητήσεις ή επιφανειακές συναναστροφές.

Και ξέρεις κάτι; Αυτό απαιτεί θάρρος. Θέλει δύναμη να απορρίψεις μια πρόσκληση χωρίς ενοχή. Θέλει ωριμότητα να παραγγείλεις πίτσα για έναν, να πάρεις επιδόρπιο για σένα και μόνο και να μην αισθανθείς ούτε στιγμή λιγότερος. Θέλει αυτοπεποίθηση να χαμογελάσεις στο διπλανό τραπέζι που σε κοιτάει λες και είσαι μόνος επειδή κανείς δε σε θέλει – ενώ εσύ έχεις ήδη επιλέξει το καλύτερο τραπέζι: το δικό σου.

Η εσωτερική πληρότητα δε φωνάζει. Δε χρειάζεται likes, παρέες και stories για να αποδείξει την αξία της. Εκφράζεται με σιγουριά, με απλότητα, με γαλήνη. Είναι το χαμόγελο αυτού που ξέρει ότι δε χρειάζεται κανέναν για να νιώσει αρκετός – γιατί είναι ήδη.

Ο κόσμος δε χρειάζεται περισσότερους ανθρώπους που είναι διαρκώς με άλλους. Χρειάζεται περισσότερους ανθρώπους που είναι καλά με τον εαυτό τους. Που ξέρουν να περνούν χρόνο μόνοι όχι γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή, αλλά γιατί αυτή είναι η πιο αυθεντική.

Αν φοβάσαι να μείνεις μόνος, ίσως δεν έχεις γνωρίσει ακόμα τον άνθρωπο που κουβαλάς μέσα σου. Ίσως τον κρατάς στην άκρη, ίσως του γυρίζεις την πλάτη. Ήρθε η ώρα να του δώσεις χώρο. Να του μιλήσεις. Να τον βγάλεις βόλτα. Να του κάνεις το τραπέζι.

Το να είσαι μόνος και ακομπλεξάριστος δεν είναι αδυναμία. Είναι κατόρθωμα. Είναι το αποτέλεσμα μιας πορείας αυτογνωσίας και εσωτερικής πληρότητας.

Γιατί ο εαυτός σου θα είναι εκεί όταν οι άλλοι δεν είναι. Κι αν δεν μάθεις να τον αγαπάς, καμία παρέα δεν θα μπορέσει να καλύψει ποτέ το κενό.

Στον πυρήνα της, αυτή η στάση ζωής φωνάζει κάτι πολύ δυνατό:

 *«Δεν χρειάζομαι κανέναν για να είμαι καλά. Αλλά αν είναι να βρεθώ με κάποιον, θέλω να είναι γιατί το θέλω – όχι γιατί φοβάμαι μόνος μου».

Αν αυτή η σκέψη σε άγγιξε, συνέχισε το ταξίδι του νου και της ψυχής μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας https://morfeszois.com/katigories/skepseis/

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα