Μία ιστορική μέρα σφράγισε τη δύναμη και την ενότητα του λαού μας. Εκατομμύρια πολίτες ξεχύθηκαν στους δρόμους, τιμώντας τους 57 αθώους που έχασαν τη ζωή τους στο τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη  απαιτώντας δικαιοσύνη, αλήθεια και διαφάνεια. Η συγκέντρωση, που διεξήχθη με αποφασιστικότητα και πάθος, απέδειξε πως ο λαός δεν θα επιτρέψει να σιωπήσει η φωνή του.

Η Λαοθάλασσα στους Δρόμους και τα Απίστευτα Συνθήματα
Σε κάθε γωνιά της χώρας, από την Αθήνα μέχρι την Κρήτη και την Ξάνθη, ο κόσμος βγήκε στους δρόμους με συνθήματα όπως «Δεν έχω οξυγόνο», «Δικαιοσύνη τώρα» και «Δεν ήταν δυστύχημα, ήταν δολοφονία».

Μια Ομιλία που Άγγιξε τις Καρδιές

Σε μια στιγμή βαθιάς συγκίνησης, η Μαρία Καρυστιανού ανέβηκε στο βήμα και απευθύνθηκε στο πλήθος λέγοντας:
«Ανακαλύψαμε δυνάμεις που αγνοούσαμε ότι υπάρχουν. Φοβούνται μην τυφλωθούν από το φως που εκπέμπουμε».
Απευθυνόμενη στη Μάρθη, την 20χρονη κόρη της που έχασε τη ζωή της στο τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα, τα λόγια της εκπέμπουν μια απέραντη συγκίνηση: «Αγαπημένο παιδί μου, δυο χρόνια πέρασαν από εκείνη τη μαύρη νύχτα. Όλοι σήμερα μαζευτήκαμε εδώ για σένα, για εσένα και για όσους δεν έφτασαν ποτέ». Σαν σήμερα νιώσαμε ότι πεθάναμε μαζί σας. Στις 28 Φλεβάρη του ’23 ξημέρωσε για 57 οικογένειες αλλά και για τις οικογένειες σε όλη την Ελλάδα η μέρα που συγκλόνισε και πάγωσε την ύπαρξή μας. Για όσους από εμάς είχαμε τα παιδιά μας και τους αγαπημένους μας στο τρένο ένα μέρος της ψυχής μας παραμένει μαζί τους και δεν θα επιστρέψει ποτέ. Μέσα στον αλόγιστο πόνο και την ασύλληπτη πραγματικότητα κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τι αρχίζει από την πρώτη στιγμή».Με αυτήν τη συγκινητική ομιλία, ο πόνος και η απώλεια έγινε συλλογική πραγματικότητα, αγγίζοντας τις καρδιές όλων των παρευρισκομένων.

Παρά το έντονο συναίσθημα και την ενότητα, ο ενθουσιασμός της διαμαρτυρίας συνοδεύτηκε και από επεισόδια. Στο Σύνταγμα, περίπου στις 12:30, η συγκέντρωση διαλύθηκε βίαια καθώς οι μολότοφ άρχισαν να πέφτουν σαν βροχή, και η αστυνομία αντέδρασε με τη χρήση χημικών ενώ οι διαμαρτυρόμενοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πλατεία. Παρόμοια περιστατικά σημειώθηκαν και στη Θεσσαλονίκη, όπου, παρόλο που η ένταση ήταν ελαφρώς μικρότερη, ο αντίκτυπος ήταν αισθητός.

Ενότητα και Κοινωνική Συμπαράσταση
Σε πόλεις όπως η Πάτρα, η Καλαμάτα, τα Τρίκαλα και η Ρόδος, η συμμετοχή ήταν μαζική και συγκινητική. Καταστήματα, επιχειρήσεις και διάφοροι φορείς συμμετείχαν με ρόλους υποστηρικτικούς, καταδεικνύοντας πως η κοινωνική συνοχή μπορεί να υπερνικήσει κάθε διαχωρισμό και αδιαφορία. Ο κοινός στόχος ήταν σαφής: να διασφαλιστεί η μνήμη των θυμάτων και να επιβληθεί η αλήθεια, ώστε το τραγικό γεγονός να μην επαναληφθεί.

Η συγκέντρωση αυτή, αν και γεννημένη από την απώλεια και τον πόνο, αποτελεί μια νέα αρχή. Είναι η στιγμή που η κοινωνία, με την πικρία της εμπειρίας, αποφασίζει να διευκρινίσει αλλαγές στο σύστημα, να αναζητήσει την αλήθεια και να δημιουργήσει ένα μέλλον όπου τέτοιες τραγωδίες δεν θα επαναληφθούν. Κάθε καρδιοχτύπι της διαμαρτυρίας είναι μια υπόσχεση προς εκείνους που χάθηκαν και μια δέσμευση για έναν καλύτερο, πιο δίκαιο κόσμο.

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα –https://morfeszois.com/