Πριν γίνω μητέρα, ο κόσμος είχε διαφορετικά χρώματα. Ήταν όμορφος, αλλά με έναν τρόπο επιφανειακό, σχεδόν ανέγγιχτος. Οι μέρες κυλούσαν με μια ρουτίνα προβλέψιμη, γεμάτες από σχέδια, όνειρα και ανησυχίες που έμοιαζαν σημαντικές τότε. Δεν ήξερα, όμως… Δεν ήξερα πόσο λίγα καταλάβαινα για την καρδιά μου.

Πριν γίνω μητέρα, δεν ήξερα ούτε ένα νανούρισμα απ’ έξω. Δεν είχα τραγουδήσει σιγανά στο αυτί κάποιου με φωνή που έτρεμε από συγκίνηση. Δεν γνώριζα την αξία που έχει ένα απαλό “σςς…”, όταν το λέω όχι για να ηρεμήσω, αλλά για να γιατρέψω. Δεν σκεφτόμουν εμβόλια, παιδίατρους, πυρετούς και βήχα. Ούτε περίμενα να γίνω εξπέρ στο να αναγνωρίζω το κλάμα – πείνα ή πόνος;

Δεν είχα κρατήσει στην αγκαλιά μου ένα πλάσμα τόσο εύθραυστο και πολύτιμο. Ποτέ δεν με άγγιξαν κακά, δεν έτρεξαν σάλια πάνω μου, ούτε με λέρωσε κάποιος εμετός — κι όμως σήμερα, τίποτα από αυτά δεν με τρομάζει. Τα δέχομαι με ένα χαμόγελο γεμάτο τρυφερότητα, γιατί ξέρω από πού προέρχονται.

Πριν γίνω μητέρα, κοιμόμουν ολόκληρη τη νύχτα. Ξυπνούσα μόνο από το φως του ήλιου ή τον ήχο του ξυπνητηριού. Σήμερα, με ξυπνάει το πιο αγνό κάλεσμα: ένα μικρό κλάμα που κουβαλά εμπιστοσύνη και εξάρτηση. Και κάθε νύχτα που ξενυχτάω, κάθε βλέμμα στα δακρυσμένα μάτια, κάθε αγκαλιά στο σκοτάδι, με διδάσκει αγάπη, υπομονή και δύναμη.

Πριν γίνω μητέρα, νόμιζα ότι ήξερα τι σημαίνει ευτυχία. Μα κανένα χαμόγελο δεν είχε καταφέρει να φωτίσει τόσο πολύ την ψυχή μου όσο το πρώτο του παιδιού μου. Καμία στιγμή δεν με είχε κάνει να σταθώ σιωπηλή, παρατηρώντας έναν ύπνο τόσο βαθύ, τόσο αθώο, τόσο γεμάτο εμπιστοσύνη.

Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι η καρδιά μου θα μπορούσε να ραγίσει τόσο εύκολα, να γίνεται κομμάτια μπροστά σε πόνο που δεν μπορώ να απαλύνω. Κι όμως, την ίδια στιγμή, αυτή η καρδιά βρίσκει τρόπο να αγαπά πιο βαθιά, πιο έντονα, πιο αληθινά από ποτέ.

Δεν είχα καταλάβει πόσο θα αλλάξει η ζωή μου. Όχι με την έννοια του χαμού, αλλά της εύρεσης. Της αποκάλυψης. Ότι θα μπορούσε κάτι τόσο μικρό, με δυο χεράκια και μια ανάσα που μοιάζει με ψίθυρο, να μεταμορφώσει την ύπαρξή μου. Να με διδάξει πώς είναι να αγαπάς κάποιον τόσο πολύ, ώστε να ξεχνάς τον εαυτό σου και να νιώθεις πλήρης.

Πριν γίνω μητέρα, δεν ήξερα ότι το πιο δυνατό μου συναίσθημα θα μπορούσε να περπατάει έξω από το σώμα μου. Να έχει μάτια, γέλιο και όνειρα. Να με κοιτάζει και να μου λέει, χωρίς λέξεις: “Είσαι ο κόσμος μου”.

Και τώρα το ξέρω. Και δεν θα το άλλαζα με τίποτα.

Αν αυτή η σκέψη σε άγγιξε, συνέχισε το ταξίδι του νου και της ψυχής μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας https://morfeszois.com/katigories/skepseis/

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα