Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις αόρατος. Όχι επειδή δεν είσαι παρών, αλλά επειδή οι άλλοι σταμάτησαν να θυμούνται.

Ξεχνούν τις λέξεις που μοιράστηκες,
τα βλέμματα που είπαν περισσότερα απ’ τις φωνές,
τις πράξεις που έκανες σιωπηλά — όχι για αναγνώριση,
αλλά από αγάπη.

Κι όταν οι άνθρωποι ξεχνούν,
εγώ μιλώ στα αστέρια.

Τα αστέρια δεν μιλούν με λέξεις.
Μιλούν με παρουσία. Με επιμονή. Με φως που επιμένει να λάμπει στον σκοτεινό ουρανό.

Σε αυτά ψιθυρίζω όσα δεν τολμώ να πω δυνατά.
Όσα δεν άκουσε κανείς, όχι γιατί δεν είχα φωνή, αλλά γιατί κανείς δεν είχε χώρο να τα κρατήσει.

Τα αστέρια δεν ξεχνούν.
Δεν απομακρύνονται.
Δεν κρίνουν.

Απλώς είναι εκεί.

Δεν είναι φυγή. Είναι επιστροφή.
Είναι μια μυστική συνήθεια της ψυχής: να ακουμπά στο άπειρο όταν το πεπερασμένο πληγώνει.

Κάθε φορά που νιώθω μόνος,
δεν ψάχνω για ανθρώπινα λόγια.
Ψάχνω για εκείνη τη σιωπή που ακούει βαθιά.

Και την βρίσκω εκεί πάνω.

Όταν οι άνθρωποι σε ξεχνούν, δεν χάνεσαι.
Μετακινείσαι.
Γίνεσαι πιο ανάλαφρος, πιο εσωτερικός, πιο αληθινός.

Η επικοινωνία με τα αστέρια δεν είναι παραίσθηση. Είναι τρόπος να υπάρχω αλλιώς.
Να επιβιώνω.
Να ξαναγεννιέμαι.

Μου θυμίζουν ποιος είμαι όταν κανείς δεν με θυμάται.
Μου δείχνουν πως το φως αντέχει, ακόμα κι όταν η νύχτα είναι πυκνή.
Μου ψιθυρίζουν ότι η ψυχή δεν σβήνει — ακτινοβολεί.

Κι έτσι, κάθε φορά που με ξεχνούν,
δεν θυμώνω.
Απλώς…
μιλώ στα αστέρια.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Αν αυτή η σκέψη σε άγγιξε, συνέχισε το ταξίδι του νου και της ψυχής μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας  https://morfeszois.com/katigories/skepseis/

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα