Υπάρχει ένας τρόπος να σώσουμε τον κόσμο. Όχι με φανφάρες και μεγάλα λόγια. Με αλλαγή. Με ειλικρίνεια. Με την απλή, σπαρακτική παραδοχή ότι το πρόβλημα είμαστε εμείς. Εμείς που επιλέγουμε σιωπή αντί για δράση. Που εξυπηρετούμε ένα σύστημα το οποίο υποτίθεται ότι καταδικάζουμε. Που βγάζουμε φωτογραφίες με ειρηνιστικά συνθήματα και τις ανεβάζουμε από πολυτελή resort.

Αν θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο, οφείλουμε να ξεκινήσουμε από μέσα. Να κοιτάξουμε τον καθρέφτη και να αναρωτηθούμε: Ποιος είμαι εγώ στον κόσμο που κατηγορώ; Μόνο όταν αναγνωρίσουμε τη συνενοχή μας, μπορούμε να ελπίζουμε σε πραγματική αλλαγή.

Το φως ανάβει από το δικό μας χέρι

Σε σκοτεινές εποχές, το φως δεν πέφτει ουρανοκατέβατα. Το ανάβουμε εμείς. Κι αυτό το φως είναι πολλές φορές ένα παιδικό σχέδιο, ένα γέλιο που δεν παραδόθηκε στην απόγνωση, ένα βλέμμα που σε κάνει να νιώσεις ότι υπάρχει ακόμη ανθρωπιά. Η ελπίδα δεν είναι αφηρημένη έννοια. Είναι πράξη. Και είναι ευθύνη.

Αντί να παραπονιόμαστε για το σκοτάδι, ας γίνουμε το σπίρτο που θα ανάψει τη φλόγα. Να σώσουμε τον κόσμο σώζοντας την ελπίδα.

Όχι άλλες «επαναστατικές» πόζες

Φτάνει με τα επαναστατικά quotes και τις selfies από την παραλία. Η αλλαγή δεν είναι φίλτρο στο Instagram. Είναι στάση ζωής. Είναι να σηκώνεσαι το πρωί και να επιλέγεις να είσαι παρών, συμπονετικός, γενναίος. Να σταθείς δίπλα στον άλλον χωρίς να περιμένεις τίποτα. Να υποστηρίξεις, να συγχωρήσεις, να ανοίξεις τον διάλογο εκεί που άλλοι κλείνουν την πόρτα.

Ο κόσμος αλλάζει όταν αλλάζεις εσύ

Εάν επιλέγουμε τοξικές σχέσεις, μήπως πρέπει να αναρωτηθούμε τι μέσα μας τις έλκει; Μήπως η αλλαγή πρέπει να ξεκινήσει από τη δική μας ψυχοθεραπεία; Από την αυτοπαρατήρηση, την αυτοσυγχώρεση, την αναζήτηση εκείνου του σημείου μέσα μας που δεν ζητά επιβεβαίωση αλλά προσφέρει αγνή αγάπη.

Ο κόσμος θα αλλάξει, μόνο όταν αποφασίσουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Γονείς με ευθύνη και συνείδηση

Πριν μιλήσουμε για παιδαγωγικές μεθόδους, ας μιλήσουμε για στοργή. Ας αφήσουμε τα τραύματά μας έξω από τον ιερό χώρο των παιδιών μας. Ας μην φυτέψουμε σπόρους επικριτικότητας, αλλά γήπεδα ελευθερίας και σεβασμού.

Ό,τι είμαστε, αυτό θα μεταδώσουμε. Ας επιλέξουμε να εξελιχθούμε, ώστε να προσφέρουμε κάτι καλύτερο.

Στο γήπεδο της ζωής

Όλοι παίζουμε στο ίδιο τερέν. Πώς φερόμαστε στους συμπαίκτες μας; Ενθαρρύνουμε ή επικρίνουμε; Αναγνωρίζουμε τις ήττες με αξιοπρέπεια ή καλλιεργούμε καχυποψία;

Και όταν το παιχνίδι σκληραίνει, κρατάμε τη θέση μας με αξίες ή αλλάζουμε στρατόπεδο με τον άνεμο;

Η πραγματική γενναιότητα δεν βρίσκεται στην επιβολή αλλά στην αλήθεια. Στην ήρεμη, σταθερή στάση που υπερασπίζεται τη δικαιοσύνη και τη συμπερίληψη.

Οι ήσυχοι επαναστάτες

Οι αυθεντικοί επαναστάτες δεν φωνάζουν. Δεν εκθέτουν. Δεν προσβάλλουν. Απλώς ζουν αλλιώς. Είναι εκείνος ο γείτονας που σου χαμογελά. Ο φίλος που δεν σε άφησε στις δύσκολες στιγμές. Ο εργαζόμενος που κάνει τίμια τη δουλειά του χωρίς να προσβάλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ο άνθρωπος που εμπνέει με το παράδειγμά του.

Και είναι αυτοί που μας θυμίζουν ότι υπάρχει και μια άλλη πλευρά του κόσμου – μια πλευρά φωτεινή, γενναία, αληθινή.

Η αλλαγή ξεκινά από τώρα

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να κατηγορούμε και να περιμένουμε λύσεις απ’ έξω. Η κοινωνία που ονειρευόμαστε είναι αυτή που εμείς δημιουργούμε καθημερινά. Με τις επιλογές μας, τις σιωπές μας, τη στάση μας στη δουλειά, στη σχέση, στο σπίτι, στον δρόμο.

Ας χτίσουμε έναν κόσμο αγάπης, κατανόησης και συνειδητότητας. Όχι αύριο. Τώρα

Ο κόσμος που θέλουμε δεν θα έρθει από μόνος του. Πρέπει να τον φέρουμε εμείς, παίζοντας στο τερέν της ζωής με καθαρή ψυχή και ανοικτή καρδιά.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Αν αυτό το άρθρο σου άνοιξε νέους τρόπους σκέψης, συνέχισε να εξερευνάς τον κόσμο των εναλλακτικών ιδεών μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας  https://morfeszois.com/katigories/enallaktika/

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα https://morfeszois.com/