Κάποτε, πριν το χαρτί κιτρινίσει και οι σελίδες κουραστούν, κάθε βιβλίο ήξερε να ψιθυρίζει.
Δεν φώναζε, δεν ζητούσε. Απλώς περίμενε να το αγγίξεις.

Σήμερα, σιωπούν στις γωνιές των ραφιών, με τα σημάδια του χρόνου να μοιάζουν με ρυτίδες ψυχής.
Πέταλα ρόδων κοιμούνται ανάμεσα στις σελίδες — απομεινάρια αγάπης, σημειώματα μιας εποχής που ήξερε να περιμένει.

Τα παλιά βιβλία δεν είναι αντικείμενα· είναι αναμνήσεις που μυρίζουν καλοκαίρι, μελάνι και σιωπή.
Κάθε ρωγμή στο εξώφυλλο είναι ένα πέρασμα. Κάθε φθορά, μια προσευχή του χρόνου.

Κι ίσως, όταν τα αγγίζουμε, να μην ξεσκονίζουμε απλώς τη λήθη,
αλλά να θυμόμαστε εκείνο που είμαστε —
λέξεις που κάποιος έγραψε και κάποιος διάβασε με την καρδιά.

Οι παλιές σελίδες μοιάζουν με τη μνήμη μας.
Φθαρμένες, τσακισμένες, αλλά αληθινές.
Κρατούν τα ίχνη όσων αγαπήσαμε και όσων ξεχάσαμε.
Κι όσο τις ξεφυλλίζουμε, καταλαβαίνουμε πως δεν υπάρχουν παλιά βιβλία·
μόνο ψυχές που συνεχίζουν να μιλούν σιωπηλά μέσα στον χρόνο.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Αν αυτή η σκέψη σε άγγιξε, συνέχισε το ταξίδι του νου και της ψυχής μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας     https://morfeszois.com/katigories/skepseis/

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα