Είμαστε η χώρα του δηλητηρίου. Στις ψυχές και μετά στα ζώα.

Κάποτε, η γη μας μύριζε θυμάρι και ήλιο.
Τώρα μυρίζει καμένο πλαστικό, απάθεια και φόβο.
Μέσα μας πρώτα απλώθηκε το δηλητήριο·
μια σιωπηλή, σχεδόν γλυκιά αποδοχή της παρακμής.

Δεν χρειάζεται να μας μαστιγώσει κανείς.
Μόνοι μας μάθαμε να σκύβουμε,
να καταπίνουμε το ψεύδος,
να πετάμε πέτρες στα ίδια μας τα χέρια.

Το δηλητήριο δεν είναι μόνο στα ποτάμια,
ούτε στα κορμιά των ζώων που πεθαίνουν σιωπηλά.
Είναι στα βλέμματα που δεν συναντιούνται πια,
στα παιδιά που μαθαίνουν να μη νοιάζονται,
στις καρδιές που πείστηκαν πως η τρυφερότητα είναι αδυναμία.

Είμαστε οι άθλιοι της Ευρώπης — όχι γιατί είμαστε φτωχοί,
αλλά γιατί χάσαμε την ψυχή που κάποτε τάιζε το φως.
Χτίζουμε σπίτια πάνω σε στάχτες και ονομάζουμε την επιβίωση “πρόοδο”.
Γιορτάζουμε με μάσκες, κοιμόμαστε με τύψεις,
και το πρωί συνεχίζουμε σαν να μη συνέβη τίποτα.

Μα υπάρχει ακόμη κάτι που δεν μπορεί να δηλητηριαστεί:
η μνήμη.
Η ανάμνηση μιας Ελλάδας που δεν φοβόταν να αισθανθεί.
Που μιλούσε με τη γη, με τη θάλασσα, με τον ουρανό.
Που σεβόταν το ζώο γιατί έβλεπε σε αυτό το θαύμα της ύπαρξης.

Αν καθαρίσουμε την ψυχή μας, ίσως καθαρίσει ξανά και ο τόπος.
Αν αγαπήσουμε λίγο πιο ήσυχα, πιο αληθινά,
ίσως αναστηθεί μέσα μας το φως που μας έκτισε.

Ίσως τότε πάψουμε να είμαστε οι άθλιοι της Ευρώπης.
Ίσως τότε να ξαναγίνουμε άνθρωποι.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα