Γράφω μια ζωή, γράφω… ξέρεις γιατί;
Γιατί οι άνθρωποι δεν ακούν.
Δεν ακούν τη βροχή να τραγουδάει,
τα πουλιά να ψιθυρίζουν ελευθερία,
ούτε τις νότες του πιάνου που πλέκουν αγάπη σε κάθε πλήκτρο.

Γράφω, γιατί όσα νιώθω φαίνονται παράξενα.
Με κοιτούν σαν να μιλώ μια γλώσσα ξεχασμένη,
εκείνη της καρδιάς.
Δεν ξέρουν την αγάπη,
ούτε τον έρωτα που δεν ζητά — μόνο δίνει.

Και όταν ο άνεμος ταξιδεύει,
κουβαλάει μαζί του την ηχώ της θάλασσας,
την ανάσα του κόσμου που ξεχάσαμε να ακούμε.

Χορεύω, γιατί τότε πετάει η ψυχή μου.
Ξεχνάει τα πρέπει,
ξεγλιστρά απ’ τον φόβο
και γίνεται φως — καθαρό, παιδικό, ελεύθερο.

Έμαθα να είμαι απλή.
Οι σύνθετες σκέψεις με τρομάζουν,
όπως τρομάζει το φως εκείνον που ζει στο σκοτάδι.
Η απλότητα είναι το σπίτι μου,
η σιωπή το καταφύγιό μου,
και οι λέξεις… η προσευχή μου.

Γράφω, γιατί αλλιώς δεν υπάρχω.
Γιατί μέσα στις λέξεις βρίσκω τον εαυτό μου,
και κάθε πρόταση γίνεται ανάσα,
κάθε στίξη — χτύπος καρδιάς.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα